Hij boog zich voorover en kuste Claudia’s buik in het volle zicht van de omringende eters.
« Ik wil een zoon, » zei hij. « Een echte erfgenaam. Iets wat ik nooit heb gehad. »
Claudia glimlachte en streelde trots haar buik.
« Onze zoon zal uw naam eren, » zei ze zacht. « Ik geef je alles wat je verdient. »
Er werd iets in Isabel volledig stil. Een ander deel—veel gevaarlijker—kwam tot leven. Jaren geleden zou ze gehuild hebben. Ze had misschien gesmeekt. Die nacht deed ze geen van beide.
Ze ondertekende de echtscheidingspapieren met vaste handen.
« Zomaar? » Héctor keek op, verrast. « Ik wist dat je verstandig zou zijn. »
Isabel ontmoette langzaam zijn blik.
« Ik heb getekend, » zei ze zacht, « omdat je verdient wat er daarna komt. »
Ze greep in haar tas en haalde een donkergele envelop tevoorschijn met het zegel van een privé medisch laboratorium. Ze legde het voorzichtig op tafel, zodat de naam van de vermeende erfgenaam bedekt was.
« Je bent geobsedeerd door bloedlijnen, hè? » zei Isabel kalm. « Voordat je viert, moet je dat lezen. »
Héctor aarzelde. Claudia’s gezicht werd kleurloos.
« Ga maar, » fluisterde Isabel. « Of ben je bang voor wat je eigen afkomst zou kunnen zeggen? »
De pianist stokte, maar stopte toen helemaal. De lucht werd dikker van verwachting.
Héctor scheurde de envelop open met trillende handen. Het geluid van papier dat scheurde klonk luider dan de muziek die langzaam op de achtergrond hervatte.
Zijn ogen scanden het rapport één keer … Maar goed. Zijn gezicht werd bleek.
« Wat is er? » vroeg Claudia nerveus.
Héctor antwoordde niet. Hij liet het papier op tafel vallen.
