Voor het avondeten verslikte mijn schoonmoeder zich bijna in een visgraat, maar zelfs terwijl ze hoestte wist ze tegen mijn 7-jarige dochter te schreeuwen:

« Je brengt ongeluk! Je eet vanavond niet. Ga naar boven! »

Mijn man zei geen woord. Ik glimlachte alleen maar en zei: « Dan zullen we allebei niet meedoen aan het diner. Dank je. »

Margaret keek me boos aan, haar stem zwaar van irritatie.
« Doe niet zo dramatisch. Jullie twee profiteurs mogen blij zijn dat jullie überhaupt aan deze tafel zitten. »

Ik heb niet gehuild. Ik reageerde niet. Ik liep naar boven, pakte een enkel vel papier, kwam weer naar beneden en kondigde kalm aan:
« Jullie moeten nu allemaal mijn huis verlaten. Anders bel ik de politie. »

De kamer verstijfde. Kleur verdween uit elk gezicht…

Emma Harris had de hele middag besteed aan het voorbereiden van een rustig familiediner—knapperige zeebaars, geroosterde groenten en Lily’s favoriete citroentaart. Ze had zich voorbereid op de gebruikelijke spanning die hoorde bij het ontvangen van haar schoonfamilie, maar hoopte toch dat de avond rustig zou verlopen.

Toen, minuten voor het avondeten, raakte alles uit de hand.