« Zo leer je een vrouw haar plaats. » Ik reageerde niet meteen. In plaats daarvan pakte ik onopvallend mijn telefoon en belde. Een paar uur later begreep iedereen eindelijk met wie ze te maken hadden gehad.
Audrey Varela arriveerde stipt om 19.00 uur in het appartement van haar dochter Adriana in de wijk Salamanca in Madrid. Het had licht gesneeuwd en de geur van gebraden kalkoen uit de keuken bracht haar terug naar de rustige diners die ze vroeger met haar overleden echtgenoot, Roberto, in Zaragoza deelde. Maar die avond hing er iets in de lucht. Adriana, normaal gesproken zelfverzekerd en opgewekt, friemelde nerveus met haar handen, een onrust die onmogelijk te verbergen was. Haar echtgenoot, Miguel Cárdenas, een econoom met een reputatie voor charme, domineerde het gesprek met dezelfde precisie waarmee hij het leven van zijn vrouw leek te beheersen.
Audrey, met dertig jaar ervaring als advocaat gespecialiseerd in huiselijk geweld, herkende de gebaren. De afgewende blikken, de strategische stiltes, Adriana’s strakke glimlach. Alsof elk woord dat ze uitsprak door een onzichtbaar filter moest. Miguels moeder, Helena, voegde zich bij het gezelschap met subtiele maar kwetsende opmerkingen, waarbij ze elk klein foutje in Adriana’s gedrag aanwees.
De spanning liep hoog op toen een lichte trilling ervoor zorgde dat Adriana een paar druppels water op het tafelkleed morste. De lucht verstomde. Miguel smeet zijn vork op zijn bord.
‘Zie je wel?’ zei hij, zijn stem laag maar scherp. ‘Altijd hetzelfde.’
Voordat Audrey kon reageren, deelde Miguel twee snelle, precieze klappen uit, alsof hij ze al talloze keren had geoefend. Helena greep niet alleen niet in, maar ze applaudisseerde zelfs.
« Zo leert ze het. »
