Ik stond roerloos aan het voeteneind van het ziekenhuisbed en keek toe hoe mijn vrouw onze pasgeboren baby omhelsde, alsof ze het fragiele wonder beschermde voor de hele wereld. Haar armen waren gespannen en teder tegelijk, alsof ze bang was dat één onvoorzichtige beweging alles kon afnemen. De tl-verlichting om ons heen vervaagde plotseling en verloor hun betekenis door dat ene moment.

Claire fluisterde trillende woorden tegen onze baby, bijna onhoorbaar, alsof het een gebed was dat alleen voor hen beiden bedoeld was. Elke zin was gevuld met dankbaarheid en ongeloof.

« Ethan, » snikte ze, « we hebben het gehaald. Eindelijk gebeurde ons wonder. »

Ik glimlachte, probeerde haar vreugde te beantwoorden, maar mijn maag trok zo strak samen dat ik even dacht dat ik zou flauwvallen. Mijn hart klopte te snel en mijn handen werden koud.

Omdat ik iets wist wat zij niet wist.

Drie jaar eerder, na onze derde miskraam, terwijl ik zag hoe Claire steeds meer instortte en haar hoop langzaam inbrokkelde, nam ik een besluit. In stilte. In het geheim. Geen spoor in de verzekeringsdossiers, geen gesprekken, geen vragen.

Ik heb een vasectomie ondergaan.

Ik overtuigde mezelf ervan dat het een daad van mededogen was – voor haar en voor ons. Ik kon niet langer naar haar lijden kijken, naar hoe ze zichzelf keer op keer van de vloer oprichtte na weer een verlies. Het leek mij dat ik haar pijn zou besparen door onze volgende pogingen weg te nemen.

En nu hield ze een kind in haar armen dat niet van mij kon zijn.

De dokter feliciteerde ons, zei een paar routinewoorden en verliet de kamer, zodat we voorlopig alleen waren. Claire keek me aan met die stralende glimlach waar ik ooit zo van hield en die me nu angstig maakte.