Ik wilde me nooit bemoeien met het liefdesleven van mijn zoon. Toen Ethan me vertelde dat hij zou trouwen met een vrouw die hij nog maar geen acht maanden kende, slikte ik vrijwillig mijn twijfels weg. Vanessa Brooks leek perfect: briljante accountant, elegant, charmant, zelfverzekerd. Ethan was verliefd, enthousiast, en ik weigerde die achterdochtige moeder te zijn die het geluk van haar kind verpestte.

De bruiloft vond plaats in een prestigieuze wijnmakerij in Sonoma. Alles was weelderig, millimeterachtig, bijna onwerkelijk. Ik betaalde de helft van de kosten, Ethan had me uitgelegd dat Vanessa’s familie financieel niet kon meedoen. De hele dag was ze zorgzaam, noemde me « mama, » klampte zich aan mijn arm vast voor foto’s en glimlachte steeds breder. Ik dacht bijna even dat deze genegenheid oprecht was.

Bijna.

Een zin die alles veranderde

Aan het einde van de overloop ging ik naar buiten om wat frisse lucht te halen. Terwijl ik over het terras liep, hoorde ik Vanessa’s stem. Ze was onherkenbaar: koud, berekenend, zonder de geringste zachtheid.

« Over een jaar zal haar moeder in een bejaardentehuis zitten, » zei ze. « Ze denkt dat Ethan het strandhuis nooit zal verkopen. Zodra het is geplaatst, komen de eigendommen terug naar ons. De twee huizen. »

Haar gesprekspartner grijnsde minachtend en feliciteerde haar met wat ze een « slim huwelijk » noemde.

Ik verstijfde, mijn hart bonkte van walging. Carmels huis was niet zomaar onroerend goed: het was de erfenis van mijn overleden echtgenoot, de plek waar Ethan zijn eerste stappen had gezet, waar we de as van zijn vader hadden verstrooid. Het droeg mijn naam, mijn geschiedenis, mijn herinneringen.

Ik heb de hele nacht niet geslapen. Bij zonsopgang wist ik precies wat ik moest doen.

Als Vanessa voor het geld was getrouwd, had ze een grote fout gemaakt over haar schoonmoeder.