Een beslissing zonder terugkeer
De volgende dag, terwijl Ethan en Vanessa nog op huwelijksreis waren, sprak ik met mijn advocaat en nam ik contact op met mijn makelaar. Diezelfde avond werden het strandhuis en het tweede pand — het huis dat Vanessa al als een toekomstig erfstuk zag — beide in verkoop gezet.
Drie weken gingen voorbij voordat de realiteit hen inhaalde.
Zodra ze terugkwamen, was Vanessa vreemd genoeg aanwezig: herhaalde bezoeken, valse bezorgdheid, blikken die bleven hangen op mijn papieren, mijn lades, mijn foto’s. Ze was op zoek naar informatie. Ik bleef beleefd. Stil.
De eerste explosie was niet lang op zich wachtend.
Op een ochtend belde Vanessa me, buiten haar hoofd. Ze had net gehoord dat het strandhuis was verkocht.
« Waarom heb je dat Ethan aangedaan? » schreeuwde ze.
Ik zei simpelweg dat het mijn eigendom was, en dat ik ermee kon doen wat ik wilde.
Ze hing op.
Een paar uur later kwam Ethan bij me langs. Hij was niet boos, gewoon verdwaald.
« Ik dacht dat dit huis veel voor je betekende, » zei hij zacht.
« Dat was het, » antwoordde ik. « Totdat ik ontdekte dat iemand anders heel specifieke plannen voor hem had. »
Ik heb niets toegevoegd. Nog niet.
Het masker valt eraf
Vanessa daarentegen gaf niet op. Ze pestte Ethan, beschuldigde hem ervan niet voor haar op te komen, van het laten toestaan van zijn moeder « hun toekomst vernietigen. » Toen hoorde ze dat het tweede huis ook was verkocht.
Deze keer kwam ze bij mij thuis.
Ze sloeg hard, ging zonder te wachten binnen en eiste een verklaring. Ze sprak over de toekomst, over stabiliteit, over wat Ethan « verdiende ». Toen liet ze een belediging horen en noemde me een paniekerige hysterische.
Daarna gaf ik hem een dossier op tafel.
Binnenin: een nauwkeurig verslag van alles wat ik op de trouwdag had gehoord. Data, tijden, exacte citaten. Ondertekend. Notarieel bekrachtigd.
Zijn gezicht is volledig leeg van kleur.
« Je hebt… Alles gehoord? Fluisterde ze.
Ik heb het bevestigd. Kalm.
Ze vertrok zonder een woord.
