Niemand binnen de Hallbrook Federal Court had gedacht dat de ochtend in chaos zou uitmonden. De zaal was vol, doordrenkt met gemompel van journalisten en waarnemers die de zaak al maanden volgden, wachtend op de aangekondigde val van Lucas Whitman, een selfmade tycoon wiens naam al lang innovatie en rijkdom belichaamde. Camera’s waren discreet langs de muren geplaatst, pennen hingen boven de notitieboekjes, terwijl de rechter stijf en zichtbaar geïrriteerd zat, terwijl de griffier voor de derde keer aankondigde dat de verdediger niet was verschenen.

Lucas stond alleen aan de verdedigingstafel, zijn handen plat op het gepolijste hout. Zijn vertrouwen was verdwenen, vervangen door de groeiende zekerheid dat hij zonder enige bescherming het hof zou betreden. Hij had bedrijven vanaf nul opgebouwd, miljardencontracten onderhandeld en zonder ooit met zijn ogen te knipperen in het oog van rivalen gestaan. Toch onthulde de afwezigheid van zijn advocaat hem als nooit tevoren. Voor hem stond de advocaat van de tegenpartij, Penelope Cross, vol vertrouwen op. Zijn onberispelijke maatwerk en scherpe uitdrukking straalden een nauwelijks verborgen verwachting uit.

« Edelachtbare, » zei ze met een kalme, triomfantelijke toon, « de verdediging heeft alle redelijke aanpassingen uitgeput. Wij verzoeken dat de procedure onmiddellijk begint. »

Lucas probeerde te spreken, maar de rechter hief zijn hand op voordat hij zijn mond opendeed. « Meneer Whitman, » zei hij beslist, « u heeft vijf minuten om juridische bijstand te verlenen. Na deze periode gaan we verder. »

Een rilling van gefluister trok door de banken. Toen, achter in de kamer, klonk er een stem die de spanning doorbrak. Zacht, bijna aarzelend, maar duidelijk genoeg om zich op te dringen.

« Ik kan voor hem spreken. »

Een droge, spottende lach barstte los, die weerklonk onder het hoge plafond. Ogen richtten zich op de oorsprong van de stem. Een jonge vrouw stond bij de achterdeur, gekleed in een eenvoudig huisuniform. Ondanks de plotselinge aandacht bleef haar houding rechtop. Haar naam was Emilia Navarro en tot dat moment had niemand in de kamer haar als iets anders gezien dan een onderdeel van de set.

Penelope Cross lachte kort. « We zijn in een rechtszaal, niet in een show. Ga zitten. »

Emilia bewoog niet. Ze zette een stap naar voren en sprak opnieuw, haar handen trilden maar haar stem beheerst. « Ik heb rechten gestudeerd aan de Universiteit van Salamanca. Ik volgde twee jaar voordat ik mijn studie onderbrak om mijn moeder te vergezellen tijdens haar kankerbehandeling. Ik werk nu als huishoudelijk hulp bij meneer Whitman en ik ken het hele verhaal. »

Het gelach stopte abrupt. De rechter boog zich voorover en keek hem aandachtig aan. « Je begrijpt de ernst van wat je vraagt. »

« Ja, edelachtbare, » antwoordde Emilia. « En ik zou hier niet zijn als ik dat niet was. »

Lucas draaide zich langzaam naar haar toe, verbijsterd. Hij herkende haar meteen. Zij was degene die haar bureau laat op de avond schoonmaakte, die altijd toestemming vroeg voordat ze een document aanraakte, die veel meer luisterde dan sprak. Hij had nooit zijn verleden in twijfel getrokken.