Het begon allemaal met één oproep te veel.

Het was 2:17 uur ‘s nachts toen mijn telefoon ging. Die nachtelijke telefoontjes, altijd met slecht nieuws, zijn altijd mijn ergste nachtmerries geweest. Ik pakte mijn telefoon met een trillende hand bij het derde geluid.

« Mevrouw Reynolds, dit is Mercy Ziekenhuis. Uw zoon James is opgenomen vanwege een vermoedelijke gescheurde hersenaneurysma. Je moet onmiddellijk komen. »

De wereld is op zijn kop gezet.

Op mijn 65e had ik al de pijn van verlies doorgemaakt, nadat ik mijn man tien jaar eerder had verloren. Maar niets had me op dit moment voorbereid. James, mijn briljante, gulle, unieke zoon, kon niet sterven. Het was niet de natuurlijke orde der dingen.

Ik arriveerde in het ziekenhuis in mijn nachtjapon onder mijn jas, mijn haar in de war, mijn handen trilden terwijl ik mijn naam aan de receptie gaf. Een gesloten arts bracht me naar een privéspreekkamer. De woorden die volgden vernietigden mijn wereld.

« Enorme aneurysma. Geen waarschuwingssignalen. Er had niets aan gedaan kunnen worden. Hij is al vertrokken. »

Al weg.

Mijn James. Weg.

De uren vervaagden terwijl het papierwerk zich opstapelde en beslissingen die geen enkele moeder zou moeten nemen aan mij werden opgelegd. Pas rond het middaguur arriveerde Sophia, de vrouw van James van tien jaar, eindelijk. Haar designerzonnebril verborg haar ogen, haar gemanicuurde nagels tikten gretig op haar telefoon.