Het begin van een gebaar van mededogen

Emily Sanchez begon haar dagen voor zonsopgang en arriveerde om 4:30 uur ‘s ochtends bij de Sunrise Bakery in San Diego. Op slechts 30-jarige leeftijd stond ze al bekend om haar schilferige croissants en warme kaneelbroodjes.

Maar onder het personeel van de bakkerij stond Emily niet alleen bekend om haar gebakjes, maar ook om haar dagelijkse daad van mededogen.

Elke ochtend, nadat ze haar eerste lading gebak had opgegeten, pakte Emily een vers gebakje in en schonk hete koffie in een afhaalmok.

Ze sloop via de achterdeur naar buiten en liet het ontbijt achter op een bankje bij de bushalte. Naast het eten liet ze altijd een handgeschreven briefje achter met de tekst: « Ik wens je een rustige dag. »

Het eten was altijd voor dezelfde persoon: een oude man met zilver haar en een versleten jas, die nooit om iets vroeg, nooit sprak, maar er altijd was.

In zes jaar had Emily haar naam nooit geleerd. Hun uitwisseling was stil, beperkt tot een kort knikje of een heimelijke blik.