We horen vaak, ten onrechte, dat wanneer een vrouw minder aanwezig lijkt in haar relatie, dat komt omdat ze « minder moeite doet ». Een oneerlijk, simplistisch idee, en bovenal totaal losgekoppeld van de emotionele realiteit van relaties. Achter een hart dat zich sluit, is er zelden wrok. Vaker zijn het herhaalde verwondingen, sentimentele vermoeidheid of handelingen die nooit worden hersteld. Wat als we, in plaats van met de vinger te wijzen, zouden proberen te begrijpen wat deze vlam die in het begin zo oprecht was, geleidelijk heeft gedoofd?
Het is het verhaal van mijn vriendin, een stralende vrouw die perfect illustreert hoe langzaam « alles is goed » naar een dagelijks leven waarin we uit gewoonte verder gaan, zonder echt momentum.

Wanneer het stel instort zonder dat wij het doorhebben

In het begin leidden zij en haar man een heel gewoon leven: een huis, projecten, gelach, deze eenvoudige medeplichtigheid aan het dagelijks leven. Toen, zonder waarschuwing, ontstonden de spanningen. De woorden waren abrupter, de dagen zwaarder. Het gedrag van haar man werd soms moeilijk om mee te leven: prikkelbaarheid, excessen, kwetsende houdingen. Ze hield vast, zoals zoveel vrouwen doen, overtuigd dat « het wel voorbij zou gaan ».

Ze vertrok zelfs meerdere keren om zichzelf te beschermen, voordat ze terugkeerde voor hun familie, vooral toen hij beweerde zich bewust te zijn geworden van haar fouten. Ze wilde geloven in een vernieuwing, geloven dat liefde echt kan herstellen wat beschadigd wordt.

Wanneer de inspanningen te laat komen