Ik wist meteen dat er iets mis was toen we door de deur van de woonkamer van mijn moeder liepen. De kamer was in tweeën gesneden, als een theaterpodium: chaos en glitter aan de ene kant, een kale tapijt aan de andere. Michelle’s kinderen zaten al ondergedompeld in inpakpapier, schreeuwend rond fietsen, een spelconsole en dozen die in een vesting waren gestapeld. Aan de andere kant, waar mijn kinderen meestal hun cadeaus vonden, was er niets anders dan stofzuigende sporen en een beige tapijthoek. Emma, acht jaar oud, en altijd beleefd zelfs als ze in de war was, stond aan mijn schouder; De zesjarige Jake drukte zijn gezicht tegen mijn jas, ernstig en stil.

« Oma Patricia, » vroeg Emma met een zwakke maar vaste stem, « waar zijn onze cadeaus? »

De mond van mijn moeder krulde in een ijzige glimlach. Ze lacht, een droge, bijtende, bijna theatrale lach. « De kerstman houdt niet van ondankbare kinderen, » kondigde ze aan, luid genoeg om verder te klinken dan het geluid van verscheurde papieren. Er viel een zware stilte in de kamer. Emma knipperde verrast. Jake pakte mijn hand en liet niet los.

« Het zijn gewoon kinderen, » zei ik, terwijl ik de kwetsbaarheid van mijn stem hoorde in een huis waar kwetsbaarheid altijd werd bestraft. Michelle zat in de favoriete stoel van mijn moeder alsof ze daar recht op had. « Nou, je weet dat mijn kinderen meer verdienen, » zong ze zoet. « En als er cadeaus voor jou zijn, gaan die naar de mijne, dus maak geen ruzie. »

David stond achter me, zijn kaak gespannen, wachtend op mijn teken. De oude versie van mij, degene die onderhandelde, die zichzelf klein maakte om niet te storen, zou hebben geglimlacht, haar waardigheid hebben gehuld voor nog één familiefoto. Maar Emma keek me aan met een zelfvertrouwen dat zwaarder woog dan welk geschenk dan ook, en Jake bestudeerde me, wachtend om te zien hoe liefde eruitziet als die gevangen zit in een bankschroef.

Ik heb niet gevochten. Ik heb mijn kinderen niet bepleit bij degenen die hun vonnis al hadden uitgesproken. Ik pakte hun handen, bedankte niemand, en bracht ze naar de auto onder een lucht die naar kou en kaneel rook. Tijdens de reis trilde Emma’s stem: « Mam, waarom houdt de Kerstman niet van ons? » Jake zei niets, maar zijn wangen waren nat en hij staarde naar de grijze lucht. « Je hebt niets verkeerd gedaan, » antwoordde ik. « Soms maken volwassenen vreselijke keuzes en doen ze alsof het magie is. »