Marina had altijd geweten dat Lena op het meest onverwachte moment zou arriveren. Alsof ze een speciale radar had voor de meest ongelegen momenten. En vandaag was geen uitzondering: Marina probeerde zich te concentreren op een rapport voor het management toen de deur dichtsloeg en een bekende stem in de gang klonk:
« Igorek, hier kom ik! Mama valt me nog steeds lastig met haar preken. »
Igor keek op van zijn laptop en glimlachte – die glimlach verscheen altijd op zijn gezicht zodra zijn kleine zusje werd genoemd. Marina tuitte haar lippen. Zesentwintig jaar oud, en nog steeds « het kleine meisje » dat voortdurend wegliep van haar moeder om zich bij haar broer te voegen.
« Hoi, Lenka, » Igor stond op om zijn zus te begroeten. « Wat is er deze keer aan de hand? »
« Ze valt me lastig en zegt: ‘Wanneer ga je trouwen? Wanneer ga je echt gaan werken? » Ik probeer mezelf te vinden! Niet iedereen wordt geboren met een roeping, zoals sommigen doen. »
Lena zei de laatste zin terwijl ze naar Marina keek, die bleef staren naar haar scherm en deed alsof ze in haar werk verdiept was.
« Oké, ga zitten. Wil je wat thee? Igor liep naar de keuken.
« Ik ga het doen. Trouwens, ik heb nieuws! Ik besloot make-upartiest te worden. Ik vond uitstekende training, hoewel duur… »
Marina zuchtte inwendig. De afgelopen drie jaar had Lena geprobeerd visagist, manicure, kapper te worden en schreef ze zich zelfs in voor barista-cursussen. Elke keer betaalde Igor trouw voor de lessen, en elke keer gaf Lena het op onderweg en ontdekte een nieuwe passie.
« Hoeveel? » vroeg Igor zonder aarzeling.
« Dertigduizend. Maar het is een investering in mijn toekomst! »
Marina klemde haar kaken op elkaar. Dertigduizend was een derde van zijn maandsalaris vóór de verhoging. Toch sprak Lena er zo nonchalant over, alsof ze een brood kocht.
« Oké, ik zet het morgen over, » stemde Igor toe.
« Jij bent de beste! » Lena omhelsde haar broer. « Hoe gaat het? Marina, overbelast je jezelf niet? »
« Goed, » antwoordde Marina kortaf zonder op te kijken van het scherm.
