Het begon allemaal met een geur die de tijd nooit uitwist. Niet de diesel of het brandende metaal van een tank die door de woestijnzon werd verwarmd — dat was het verleden. Nee. Het was de geur van het heden: de vochtige, zure adem van een ondergrondse gang, op een koele ochtend in San Antonio. Een mengsel van urine, nat beton en oude uitlaatgassen.

Marcus Dalton werd om 5:43 uur wakker. Een claxon klonk op de snelweg boven hem, en een stuk afval dat door de wind was geblazen sloeg tegen zijn wang. Zijn rug protesteerde terwijl hij zich oprichtte, een symfonie van barsten in een tweeënvijftigjarige lichaam dat zeventig voelde.

Hij vouwde zijn slaapzak — een oud militair model uit een donatiebak — met automatische gebaren op. Het krachtige geheugen van twintig jaar in het leger overleefde nog steeds de logica van zijn huidige leven. Iets verderop sliep Esther nog, een fragiel figuur gewikkeld in vuilniszakken.

Marcus trok zijn bruine jas strakker aan, dichtgemaakt met plakband. Hij maakte een inventaris van alles wat hij bezat: een vervaagde militaire rugzak. Binnenin lag een roestige multitool, een technisch handboek van een M1 Abrams-tank vol handgeschreven aantekeningen, enkele pagina’s aan elkaar geplakt door wat hij kende als oud bloed, en een lege waterfles.

Haar handen vertelden van een ander leven: eeltig, getekend, nagels voor altijd zwartgeblakerd. In het verleden hadden ze motoren gerepareerd onder vijandelijk vuur. Vandaag rommelden ze door vuilnisbakken.

Drie blokken verderop bood het toilet van een tankstation hem een schamele genade. Hij vulde zijn fles, waste zijn gezicht met een agressieve roze zeep. Hij vermeed de spiegel. Hij wist wat hij zou zien: een vreemdeling met zijn gezicht.

Om 8 uur ‘s ochtends zat hij voor een Burger King in het zuiden van de stad. Gloria, de manager, gaf hem soms onverkochte broodjes. Die ochtend keek hij naar het verkeer toen een groep jonge soldaten voor hem voorbij liep, lachend en zorgeloos. Ze keken naar hem zonder hem te zien.

Maar één zin bleef in de lucht hangen.

« Als ze de Abrams niet weer op de weg krijgen, annuleren ze de hele ceremonie. »

« De Desert Storm-tank. Die van het museum. Als het zondag niet lukt, is Brennan’s carrière voorbij. »

Marcus hief zijn hoofd op.

Desert Storm. M1 Abrams.

Er laaide iets weer op in hem. Een gevoel dat vier jaar lang vergeten was: een doel.

Toen Gloria hem twee broodjes en een fles water gaf, bedankte hij haar, en vroeg toen:

« De ceremonie… Waar is dat? »

« Op de basis in San Antonio, denk ik. Waarvoor? »

Marcus antwoordde niet. Hij stond op.

De basis lag acht mijl verderop. Acht mijl onder de Texaanse zon, met laarzen vastgehouden door draad en hoop. Hij begon te lopen.

Omdat Marcus Dalton deze tank kende. Niet het model. Deze. Serienummer eindigend op 472. Hij had op zijn harnas gebloed. Hij had hem al weer tot leven gebracht.

Er was een fout. Een aangepaste relais in het veld, nooit vastgelegd in de leerboeken. Onzichtbaar voor moderne diagnostiek. Je moest er wel bij zijn geweest. We moesten het weten.

Dus liep hij.