Op een ochtend arriveerde miljardair Ethan Ward voor zonsopgang bij het hoofdkwartier van zijn groep, overtuigd dat de dag het gebruikelijke verloop zou volgen: eindeloze vergaderingen, aantallen om te arbitreren, strategische beslissingen en de consolidatie van een rijk dat in dertig jaar was opgebouwd.

Nauwelijks waren de draaideuren achter hem gesloten, of er sloeg een diffuse onrust toe. Telefoons gingen in de leegte, assistenten mompelden nerveus, en onbekende advocaten, met serieuze blikken, stonden roerloos in de marmeren hal, alsof ze op een vonnis wachtten.

Zijn persoonlijke assistente kwam dichterbij, haar handen trilden, haar dossiers trilden lichtjes. Voordat ze iets kon zeggen, voelde Ethan iets onder zijn voeten breken.

Na een paar minuten kleurden de schermen in de handelsruimte rood. Analisten gooiden tegenstrijdige verklaringen naar elkaar, de beveiliging probeerde journalisten die al bij de ingang stonden terug te dringen, terwijl geruchten over fraude zich met een oncontroleerbare snelheid verspreidden.

Halverwege de ochtend kwam de waarheid met brute kracht naar buiten: massale frauduleuze transacties werden toegeschreven aan Ward Global. Bevroren rekeningen, ingrijpen van de autoriteiten, investeerders die hun kapitaal met miljarden in een bijna gesynchroniseerde paniek terugtrekken.

Ethan stond verstijfd in de bestuurskamer terwijl regionale kantoren één voor één op elk continent sloten. Werknemers verlieten hun baan in haast, uit angst dat ze door de ondergang van het bedrijf naar beneden zouden worden getrokken.

Zijn telefoon trilde onophoudelijk. Hij antwoordde niet. De voorheen loyale kaderleden namen al afstand en gaven koude, zorgvuldig opgestelde communiqués uit die even definitief als wreed waren.

De financiële tabellen kleurden rood met rode cijfers totdat de systemen het bezweken, niet in staat om verdere verliezen te absorberen — een exacte afspiegeling van Ethans geest, overweldigd door de snelheid van vernietiging.

Om twaalf uur ‘s middags nam de CFO ontslag via een eenvoudige e-mail. De advocaten stopten met antwoorden. De raadsleden gaven voorzichtige verklaringen, ontkenden verantwoordelijkheid en lieten subtiel schuldgevoel over Ethan hangen.

Nieuwszenders toonden zijn naam onder beschuldigende koppen, wat een van de grootste bedrijfsfraude in de moderne geschiedenis opriep, die reputaties ruïneerden voordat de feiten zelfs maar waren vastgesteld.

Ethan probeerde zich te verdedigen, maar chaos overspoelde elk woord van hem. De partners verbraken hun banden en het rijk dat hij regeerde viel voor zijn ogen uiteen.

Bij het vallen van de avond liep het gebouw leeg. De lichten gingen uit verdieping na verdieping. Stilte verving de storm, waardoor Ethan alleen achterbleef in zijn kantoor, omringd door de resten van verbrijzelde ambitie.

Hij staarde naar de lege plekken waar ooit overwinningen werden gevierd, en mompelde toen voor het eerst in zijn leven:

« Mijn zaak is afgelopen. »

Er ging geen telefoon.
Geen enkele stap klonk weer.
Er bleven geen loyaliteiten over.