Die nacht, toen mijn zoon riep: « Wegwezen, mam. Mijn verloofde wil je niet, » begreep ik voor tweehonderd gasten dat er zinnen zijn die een moeder nooit vergeet — en nooit helemaal vergeeft.

Ik schreeuwde niet. Ik heb mijn glas wijn niet gemorst. Ik stond roerloos, midden in de ontvangstruimte die ik deels had gefinancierd, gekleed in de koningsblauwe jurk die mijn eigen moeder droeg op mijn bruiloft, en ik voelde alle ogen op me gericht.

Mijn naam is Victoria. Ik ben zevenenvijftig jaar oud. Ik woon op een honderd jaar oude veeboerderij in Vermont, die al vier generaties lang in mijn familie wordt doorgegeven. Ik heb mijn ouders, mijn man en veel te veel dieren begraven om te tellen. Ik dacht dat er één ding was dat ik nooit zou begraven: de band tussen mijn enige zoon en mij.

Om te begrijpen hoe we hier zijn gekomen — mijn zoon koos een vrouw die hij twee jaar kende in plaats van de moeder die hem alleen opvoedde — moet je vijftien jaar teruggaan. De dag dat mijn man, Robert, me een zware stapel koperen sleutels gaf en fluisterde: « Jij bent nu de conciërge. Laat niemand dit land innemen. Zelfs Ethan niet. »

Toen moest ik lachen. Ethan was twaalf jaar oud, met armen en benen, een stille jongen die met de hond op zijn bed sliep toen de storm over de heuvels trok. Toen Robert overleed bij een tractorongeluk, was het Ethan die in de deuropening van de keuken stond met gespannen kaak en zei: « Maak je geen zorgen, mam. Ik zal de man des huizes zijn. »

En dat was het ook. We leerden alles samen: hoe je een hek repareert dat midden in een sneeuwstorm is afgebroken, hoe je de lucht leest om de regen te raden, hoe je met verdriet zit totdat het je niet meer wurgt. Ik hield de boekhouding bij, hij onderhandelde over de prijs van voer met leveranciers die twee keer zo oud waren als hij. Bij schemering zaten we op de veranda, met afgebladderde mokken in de hand, laarzen op de reling.

« Op een dag zullen mijn kinderen deze tuin oprennen, » zei hij. « Ze zullen op Star rijden en de oude eik beklimmen. Dit is ons thuis. Ik zal nooit weggaan. »

Ik geloofde hem.