Ze was uitgenodigd voor de viering van het tienjarig jubileum.

Deze uitnodiging was noch geboren uit nostalgie, noch uit een echte wens om het contact te vernieuwen. Het werd gezien als een laatste daad van minachting, een zorgvuldig georkestreerde vernedering, het einde van een wrede grap die te lang had geduurd.

Ze noemden haar « de Zero van de klas. » Ze lachten haar uit, negeerden haar, maakten haar onzichtbaar. Toen ze haar naam op de gastenlijst zetten, lachten ze al om het idee haar alleen te zien aankomen, ongemakkelijk, haar ogen ontwijkend, een gevangene van haar schaamte.

Maar toen de dag van het evenement aanbrak en de grond onder hun voeten begon te trillen, stopte het gelach abrupt.

Wat volgde, bracht bijna tweehonderd gasten, overtuigd dat ze tot de elite behoorden, tot totale verbazing.

Op het chique dak van het Cascadia-gebouw in São Paulo strekte de stad zich uit als een gloeiende juweel in de hitte van de schemering. De laatste zonnestralen kwamen door de erkers en veranderden het glas in vloeibaar goud. Het licht streelde de dure wijnglazen en wierp lange schaduwen op een gepolijste mahoniehouten tafel, waar vier mensen van een stille arrogantie genooten.

Bruno Castilho belichaamde de bekwame zakenman, zo zeker van zichzelf dat het bijna overdreven was. Zijn marineblauwe blazer kostte voor velen waarschijnlijk meer dan een maandsalaris. Haar glimlach, perfect beheerst, miste elke echte warmte.

Aan zijn zijde hanteerde Sílvia D’Ávila haar telefoon als een wapen. Elk moment was gefotografeerd, gescript, geoptimaliseerd voor sociale netwerken. Er bestond eigenlijk niets totdat het werd gepubliceerd.

Paulo Reis, een bedrijfsjurist in een perfect passend antracietpak, keek met voortdurende scepsis naar het tafereel. Elk gesprek was voor hem een mogelijke onderhandeling.

Leonardo Farias maakte de groep compleet. Toen hij jonger was, nerveus, de oprichter van een snelgroeiende tech-startup, keek hij aandringend op zijn horloge, alsof hij de wereld wilde herinneren dat zijn tijd kostbaar was.

Maandenlang organiseerden ze de reünie van de klas van 2015 van het Colégio Glenridge. Een onthullende obsessie: degenen die echt evolueren, voelen niet de behoefte om de hiërarchieën van het verleden opnieuw te herbeleven.

Bruno doorbrak de stilte, een wrede glimlach verscheen langzaam op zijn gezicht.

« Wacht… en Eloá? »

Sílvia keek op van haar scherm en barstte toen in lachen uit.

« Eloá Silveira? Mijn God, ik was vergeten dat het bestond! »

Paulo fronste.

« Degene die elke dag alleen at? Denk je er echt over om hem uit te nodigen? »

Leonardo klopte op de tafel, zijn ogen glinsterden.

« Het is perfect. Ze zal denken dat er dingen veranderd zijn. Het contrast zal heerlijk zijn. »

Ze proostten en sloten hun verbond van wreedheid. De uitnodiging was verstuurd.

Op de tablet verscheen Eloá’s foto: broos, bril te groot, trui te groot. Toch was er in zijn ogen al iets onwankelbaars.