Ik ben blij dat je hier bent. Volg mijn verhaal tot het einde. Het begint in een ziekenhuisbed, toen ik voor mijn leven vocht, en eindigt met een beslissing die alles veranderde.

Ik werd wakker na een spoedoperatie en ontdekte dat mijn bankpas was leeggehaald… in Disney World. Terwijl ik op een operatietafel tegen blindedarmontsteking vocht, kocht mijn zoon Mickey Mouse-oren en dure souvenirs voor zijn kinderen. Wat ik daarna deed, was dat ik al mijn kaarten halverwege mijn verblijf annuleerde en de sloten van mijn huis verving.

Maar dat was nog maar het begin.

Mijn naam is Barbara. Ik ben 72 jaar oud. Voordat ik uitleg hoe ik hier ben gekomen, laten we teruggaan.

Ik ben altijd wat we een toegewijde moeder noemen geweest. Het soort dat hun kinderen op de eerste plaats zet. In mijn generatie noemden we het normaal. We hebben onszelf opgeofferd, zonder vragen te stellen.

Toen mijn man Robert vijftien jaar geleden stierf aan een verwoestende hartaanval op 57-jarige leeftijd, heb ik al mijn energie op onze enige zoon Michael gestoken. Hij was 30 jaar oud, was twee jaar getrouwd met Tiffany, en ze verwachtten een tweeling. Jake en Emma.

Ik herinner me Roberts begrafenis nog goed. Michael en Tiffany fluisterden tijdens de ceremonie. Ik had mezelf minstens één ding verteld: Robert wist dat hij grootvader zou worden.

Wat ik nog niet wist, was dat de komende vijftien jaar me geleidelijk zouden veranderen in een automaat.

Het begon allemaal langzaam. Een aanbetaling voor hun huis: $30.000. « Een lening, mam, we betalen je terug. » Dat deden ze nooit. Dan een kapotte auto: $8.000. Dan de dagelijkse kosten: Jake’s sport, Emma’s dans, Kerstmis, verjaardagen. Ik schreef eerst op, toen stopte ik. De cijfers doen te veel pijn.

Ik leefde eenvoudig: een klein huis, een oude auto, private labels in de supermarkt. Ik voelde me op mijn gemak, zonder luxe. Maar bovenal gaf ik. Geld en tijd.

Toen de kinderen naar school gingen, zorgde ik meerdere avonden per week voor ze. Dan in het weekend. Ze woonden bijna in mijn huis. Ik hield zielsveel van hen. Maar nooit een dankjewel. Noch van hen, noch van hun ouders.

Afgelopen kerst maakte ik de fout die het allemaal begon. Michael vroeg me om mijn bankpas om een speciale pop voor Emma te kopen. « Ik verwijder het nummer meteen. » Hij heeft het nooit verwijderd.

Drie maanden later, in maart, kwam de pijn. Gewelddadige, aanhoudende pijn. Ik heb Michael gebeld. Hij zei dat ik een ambulance moest bellen, dat hij een afspraak had.

Op de spoedeisende hulp werd de diagnose gesteld: acute appendicitis, bijna gerupt. Onmiddellijke operatie. Ik was bang. Ik was 72 jaar oud. Ik zou kunnen sterven.

Michael kwam net voor de operatie, samen met Tiffany. Ze keek op haar telefoon. Hij beloofde me dat ze er zouden zijn als ik wakker werd.

Ik viel onder narcose in slaap met deze woorden in mijn hoofd: « Ik hou van je, mam. »