Toen we aankwamen bij de kleine spoedeisende hulp in Redding, kon de tiener — Alyssa — nauwelijks spreken. Zijn moeder, Janet, trilde over haar hele lichaam en herhaalde, doodsbang:

« We kunnen geen operatie betalen, we kunnen niet… »

Heel snel nam het medische team het over. De verpleegkundigen en artsen hebben zich met indrukwekkende kalmte georganiseerd. Toen, tegen alle verwachtingen in, draaide een van de verpleegkundigen zich naar mij om en zei:

« Je bent net op tijd aangekomen. Als je de situatie niet had gemeld toen je dat deed, had ze in septische shock kunnen raken. »

Ik voelde me niet heldhaftig. Bovenal was ik uitgeput van alle energie. Evan leunde half slapend tegen me aan terwijl we op nieuws op de spoedeisende hulp wachtten.

Toen kwam er een vrouw naar ons toe. Ze hield een camera in haar hand.

« Ben jij de moeder die dat meisje in de bus heeft gediagnosticeerd? » vroeg ze, nog steeds buiten adem.

Ik knipperde verrast. « Ik… Verondersteld? »

Ze stelde zich voor: Tara Holmes, een freelance journalist. Zij zat ook in de bus. Ze had een deel van de chaos gefilmd — waaronder blijkbaar het moment waarop ik het heft in eigen handen nam — en had al een kort fragment op sociale media geplaatst.

« Het ontploft, » legde ze uit. « Mensen noemen je de Engel van de Bus. Mag ik je een paar vragen stellen? »

In het begin wilde ik weigeren. Het enige wat ik wilde was terug naar het hotel en slapen. Maar Evan keek me aan met grote, heldere ogen.

« Mam, » fluisterde hij, « dat is zo gaaf. »

Dus stemde ik toe om te praten.

Ik legde uit wat ik wist, waarom ik altijd een medische kit bij me droeg, en hoe mijn overleden man me had geleerd de tekenen van acute buiknoodgevallen te herkennen. Tara stelde haar vragen respectvol, zonder sensatiezucht. Op dat moment dacht ik dat de video misschien een paar duizend weergaven zou krijgen, niet meer.