Wanneer Leighs echtgenoot in een erbarmelijke toestand terugkeert van een zakenreis, wijt ze dat aan stress en lange werkdagen. Maar een plotselinge ziekte, foto’s en een onverwacht bericht zetten alles op zijn kop.

Toen Derek terugkwam van zijn zakenreis, leek het een beetje op de slotscène van een rampenfilm… weet je wel, wanneer de hoofdpersoon bijna flauwvalt na alle uitdagingen te hebben overwonnen?

Ja, het was geen fraai gezicht.

Mijn man stond in de deuropening, zijn koffer sleepte als een anker achter hem aan. Zijn ogen waren glazig en zijn huid bleek. Een dun laagje zweet parelde op zijn voorhoofd en toen ik naar voren stapte om de tas aan te pakken, liet hij hem niet los.

Haar ogen waren glazig en haar huid was bleek.

Hij liet het vallen, alsof hij bang was dat hij zou vallen als hij het weer oppakte.

« Ik voel me vreselijk, Leigh, » zei hij. « Ik heb nauwelijks geslapen. Ik loop al de hele tijd heen en weer sinds vóór de conferentie. »

Ik stemde toe. Ik was de afgelopen vijf nachten om de twee uur wakker geweest met twee huilende baby’s die om de beurt leken te huilen. Toch knaagde er een schuldgevoel aan me.

Terwijl ik « thuis » was, was hij buiten aan het werk.

‘Ik voel me erg schuldig, Leigh,’ mompelde hij.

Hij schuifelde richting de trap, maar ik hield hem tegen.

‘Nee, lieverd,’ zei ik. ‘Naar de logeerkamer, alsjeblieft. Je komt niet in de buurt van de tweeling totdat we hebben uitgezocht wat er aan de hand is.’

Derek maakte geen bezwaar; hij liep gewoon door, alsof elke omweg via de trap een gunst was.

‘s Ochtends was er uitslag op zijn romp verschenen, felrode bultjes die zich dicht op elkaar vormden rond zijn schouders, armen en nek. Ik drukte de thermometer tegen zijn voorhoofd en voelde een scherpe, angstaanjagende steek in mijn maag.

« Je mag de tweeling niet benaderen voordat we weten wat het is. »

Luister, ik ben geen dokter; ik ben gewoon een kersverse moeder met Google binnen handbereik. En elke zoekopdracht leidde tot één enkel woord op het scherm: waterpokken .

« Derek, » zei ik, terwijl ik zachtjes aan de kraag van zijn shirt trok. « Het lijkt wel waterpokken, schat. Jouw uitslag komt overeen met bijna elke foto die ik op internet heb gezien. »

Hij knipperde met zijn ogen alsof ik hem ervan beschuldigde een crimineel onderdak te bieden.

« Nee, » kraakte hij. « Het is waarschijnlijk de stress. Mijn immuunsysteem is volledig van slag, Leigh. Deze conferentie heeft me helemaal kapotgemaakt. »

« Uw uitslag komt vrijwel overeen met elke foto die ik op internet heb gezien. »

Maar ik ben in overlevingsmodus terechtgekomen.

Ik bracht hem eten, op een dienblad alsof ik een koning bediende. Ik maakte soep zoals zijn moeder die vroeger maakte: kip, wortelen, niet te zout, en hij merkte niet eens dat ik er moeite voor had gedaan.

Ik streek met schone washandjes over zijn voorhoofd terwijl hij kreunde als een man die iets dapper had overleefd, alsof ik vergeten was dat hij pas een week weg was geweest.

… en hij merkte de moeite niet eens op.

Ik liet de tweeling niet in de buurt van de benedenverdieping van het huis komen. Zelfs niet voor een seconde, zelfs niet om hun vader te zien . Ik steriliseerde elke fles en elke speen twee keer.

Ik waste ze met lavendelwater om ze te helpen slapen, en ik hield de babyfoon constant bij me, het scherm knipperde als een waarschuwingslampje.

Na elk contact met Derek nam ik een douche. Soms rilde ik midden in de nacht terwijl het water opwarmde. Ik veegde elke deurknop af. Ik opende de ramen en waste zijn beddengoed vaker dan hij ‘dankjewel’ zei.

‘Je hoeft er niet zo’n ophef over te maken, Leigh,’ zei hij eens, toen ik binnenkwam met weer een lading schone lakens.

Ik liet de tweeling niet in de buurt van de benedenverdieping van het huis komen.

Ze mochten hun vader niet eens zien.