Elk jaar organiseer ik kerstfeestjes. Ik scrub de hele dag, plan menu’s tot op de minuut, pas bakschema’s aan en heb meestal halverwege december een stevige laag bloem bij me. Dit jaar, tussen mijn fulltime baan, de chaos van mijn schoolrooster en het feit dat het huis nooit langer dan tien minuten schoon was, bereikte ik een kantelpunt. Ik belde mijn moeder en zei zo kalm mogelijk dat ik het niet zou organiseren. Ze aarzelde niet voordat ze gromde: « Ik kan niet geloven dat je je familie zo hebt verlaten! » Een vertrouwde warmte steeg op in mijn borst – die zijn hoogtepunt bereikt wanneer ze me behandelen als…

LEES MEER…

Elk jaar organiseer ik Kerstmis. Ik scrub dagenlang, plan menu’s tot op de minuut, pas bakschema’s aan en heb meestal halverwege december een stevige laag bloem bij me. Dit jaar, tussen mijn fulltime baan, de chaos van mijn schoolrooster en het feit dat het huis nooit langer dan tien minuten schoon is, heb ik een kantelpunt bereikt. Ik belde mijn moeder en zei zo kalm mogelijk dat ik het niet zou organiseren.

Ze aarzelde niet en gromde: « Ik kan niet geloven dat je je familie zo hebt verlaten! » Ik voelde een bekende warmte in mijn borst—dezelfde hitte die opbouwt als ik word behandeld als een coördinator van familie-evenementen, niet als een mens—dus beëindigde ik het gesprek voordat ik iets zei waar ik later spijt van zou krijgen.

De volgende ochtend stuurde mijn tante een sms: « Mama vertelt iedereen dat je expres Kerstmis verpest. » Ik staarde uitgeput en gefrustreerd naar mijn telefoon. Ik heb niets verklappt; Ik heb alleen om een pauze gevraagd. Kerstmis zou geen tweede fulltime baan moeten zijn.

Ik zette mijn telefoon uit en nam de kinderen mee naar het park. De lucht was fris genoeg om onze adem te zien, maar de zon kwam zachtjes naar binnen. Nora trok aan mijn mouw. « Vieren we nog steeds Kerstmis? » vroeg ze. Ik kuste haar op het voorhoofd. « Natuurlijk. Misschien wordt het dit jaar bescheidener. »