Wie had gedacht dat een simpele sepiafoto, vergeten in een map, een geheim zou verbergen dat 150 jaar vergetelheid kan doorbreken? Op het eerste gezicht toont het een familie die plechtig poseert voor een houten achtergrond, zoals zoveel andere naoorlogse portretten. Maar op een dag onderzoekt de historicus opnieuw de hand van het kleine meisje… En alles verandert: dit onschuldige beeld wordt omgevormd tot een aangrijpend getuigenis van veerkracht en herwonnen vrijheid.

Een simpele familiefoto… qua uiterlijk.

In Richmond, Virginia, bladert Sarah Mitchell, een historisch archivar, door een doos met de titel « Unidentified Families, 1870-1875. » Tussen de foto’s trok een portret zijn aandacht: een stel omringd door vijf kinderen, allemaal gekleed in hun mooiste kleren, bevroren in die enigszins plechtige plechtigheid die kenmerkend was voor de lange belichtingsfoto’s uit deze periode.

Aanvankelijk classificeerde ze de foto als een « gewoon » familieportret uit 1872. Er is geen aanduiding van de naam of het adres van deze Afro-Amerikaanse familie. Toch verontrust iets haar in hun ogen: een stille kracht, alsof iedereen, van vader tot jongste kind, veel meer draagt dan een simpele statische houding.

Een kinderhand die een ander verhaal vertelt

Enkele weken later keerde Sarah terug naar fotografie met een scanner in hoge resolutie. Ze heeft elk detail vergroot: de stoffen, de kapsels, de poses. Toen richtte ze zich op het kleine meisje in het midden, ongeveer acht jaar oud. Haar hand rustte op haar donkere jurk.