« Honderd miljoen dollar, » zegt hij met een brede glimlach. « Ze zijn van jou, als je deze kluis opent. »

De kamer barstte in lachen uit.

Vijf mannen in maatpakken stonden in de buurt. Ze lachten te hard, te lang. Eén veegde tranen uit de hoeken van zijn ogen. Een ander schudde ongelovig zijn hoofd.

Voor hen stond een elfjarige jongen.

Zijn sneakers waren tot op het bot versleten. Zijn jas, te groot, had rafelige mouwen. Naast hem klemde zijn moeder een schoonmaakbezem vast, haar handen trilden.

Ze maakte deel uit van het onderhoudsteam. Het hoorde in hun ogen niet te bestaan.

Een spel ontworpen om te vernederen

Het aanbod was gedaan in een bedrieglijk luchtige, bijna geamuseerde toon, als een grap bedoeld om de sfeer te verlichten.

Behalve dat het geen was.

In het directiekantoor op de eenenveertigste verdieping van een glazen toren in het centrum van Chicago leunde miljardair Arthur Caldwell achterover in zijn leren stoel en klapte in zijn handen.

« Honderd miljoen dollar, » herhaalde hij. « Helemaal voor jou, als je deze kist opent. »

Er barstte opnieuw gelach los.

De kluis stond achter hem: geïmporteerd staal, biometrisch slot, zwak verlicht numeriek toetsenbord. Het had meer gekost dan de aanwezige vrouw in een heel leven zou verdienen.

« Hij begrijpt gewoon wat het betekent? » zei Michael Hargreaves, senior partner, lachend.

« Hij moet denken dat een miljoen als honderd dollar is, » voegde een ander toe.

Arthur genoot van dit moment. Niet geld. Kracht.

« Ontspan, » zei hij, terwijl hij met zijn hand zwaaide. « Het is leerzaam. »

De moeder probeerde in te grijpen, haar stem nauwelijks hoorbaar.

« Meneer… Alstublieft. We gaan vertrekken. Mijn zoon raakt niets aan. »

Arthurs glimlach verdween.

« Ik heb je niet het woord gegeven. »

Er viel stilte.

De vrouw leunde tegen de muur. Tranen welden op in zijn ogen. In zeven jaar hier gewerkt had hij nooit naar haar naam gevraagd.