De vraag die alles verandert
Arthur hurkte voor de jongen neer.
« Kun je lezen? »
« Ja, meneer. »
« En tellen? »
« Ja, meneer. »
Arthur ging rechtop zitten, tevreden.
« Dan weet je wat honderd miljoen dollar is. »
De jongen knikte.
« Zeg het, » drong Arthur aan. « Wat betekent dat voor jou? »
De jongen aarzelde, maar antwoordde toen kalm:
« Dat is meer geld dan mijn moeder en ik waarschijnlijk ooit zullen zien. »
Arthur applaudisseerde.
« Precies. Dat is het verschil tussen mensen zoals ik en mensen zoals jij. »
Een nerveuze lach klonk op, minder zelfverzekerd.
De jongen hief zijn hoofd op.
« Waarom bied je het dan aan, als je weet dat je het nooit hoeft weg te geven? »
Arthur fronste.
« Wat zei je net? »
« Als de kofferbak niet geopend kan worden, » vervolgde het kind met kalme stem, « is er geen risico. Dus het is geen echt aanbod. Gewoon een manier om ons belachelijk te maken. »
De stilte was onmiddellijk. Zwaar.
Een les van elders
Arthur sloeg zijn armen over elkaar.
« Wees voorzichtig, jongen. »
De jongen bewoog niet.
« Mijn vader heeft beveiligingssystemen ontworpen, » legde hij uit. « Hij zei dat kisten niet alleen over metaal gaan, maar over psychologie. »
Arthurs kaak spande zich aan.
« Je vader? »
« Hij is gestorven. »
Het woord resoneerde zwaar. De moeder onderdrukte een snik.
« Hij leerde me dat de duurste systemen vaak meer trots beschermen dan wat echt belangrijk is. »
Arthur probeerde te lachen, maar kon niet.
« En je denkt dat je mijn kluis kent? »
« Ja, meneer. »
« Onmogelijk. »
De jongen liep dichterbij zonder de kist aan te raken.
« Je hebt de fabriekscode nooit veranderd. »
Arthur verstijfde.
« Je code is 74291. »
Arthurs gezicht was leeg van kleur.
« Hoe… »
« Veel huisbazen voegen lagen beveiliging toe, » legde de jongen uit. « Maar ze vergeten de oorspronkelijke fout te verwijderen. »
Niemand lachte meer.
