Ella Martinez had nog nooit een trouwjurk gezien die zwaarder aanvoelde dan het leven waarin ze stapte, maar vandaag voelde elke kraal, elk kristal als een ketting.
Ze had hier niet moeten zijn.
Niet op haar tweeëntwintigste.
Niet om een landhuis binnen te stappen dat eigendom was van een man die oud genoeg was om haar vader te zijn.
Niet om met iemand te trouwen van wie ze niet hield.
Maar armoede had de eigenschap om ‘nooit’ te veranderen in ‘geen keuze’.
De zwarte limousine reed de cirkelvormige oprit van het uitgestrekte landgoed in Californië op en Ella dwong zichzelf adem te halen. De zwakke stem van haar moeder galmde in haar oren: « Alsjeblieft, Ella… je broer heeft de bijles nodig. Ik heb de behandeling nodig. Dit is de enige manier. »
Ze had dus ja gezegd.
De ceremonie straalde koude luxe uit: torenhoge bloemenbogen, champagnefonteinen en gasten in glimmende jurken die achter hun glazen fluisterden.
“Zo’n jonge bruid.”
“Hij kocht haar toekomst.”
“Arm meisje… of misschien wel geluk?”
Ella stond naast Don Armando Castillo, de man met wie ze had ingestemd. Tweeënzestig, met ronde schouders, traag bewegend en vermoedelijk gedeeltelijk verlamd door een oud ongeluk. Zijn stille glimlach verraadde niets.
« Vanaf nu, » mompelde hij met zijn diepe, rustige stem, « zal het je aan niets ontbreken. »
Ella sloeg haar ogen neer. « Dank je, » fluisterde ze mechanisch.
Maar dankbaarheid was niet wat ze voelde.
Angst was het.
Die nacht voelde het landhuis te groot, te stil. Hun slaapkamer leek op een suite voor de koninklijke familie, maar toch voelde ze zich kleiner dan ooit.
Don Armando zat in een stoel met hoge rugleuning, zijn uitdrukking was onleesbaar.
« Je hoeft niet bang te zijn, » zei hij.
« Dat ben ik niet, » loog ze.
