De band tussen ouders en kinderen zou onbreekbaar moeten zijn. Toch brokkelt deze band in veel gezinnen langzaam af. De telefoon gaat niet meer. Bezoek wordt minder frequent. Kleinkinderen groeien ver weg op. En ouders begrijpen vaak niet waarom.
Maar de waarheid, hoe moeilijk het ook is om te horen, is dat afstand niet altijd afwijzing betekent. Vaak is het een overlevingsmechanisme – een manier voor kinderen, inmiddels volwassen, om zichzelf emotioneel te beschermen wanneer de relatie te zwaar wordt.
-
Als liefde verandert in voortdurende kritiek
De kinderen komen dan niet meer, niet omdat ze het niet leuk vinden, maar omdat ze een plek zoeken waar ze zich niet beoordeeld voelen.
-
Grenzen zijn geen opstand
Wanneer een volwassen kind zegt: « Praat daar niet over » of « Geef alsjeblieft geen mening over hoe we de kinderen opvoeden », wijst het zijn ouder niet af – het stelt een emotionele grens .
Maar als het antwoord is: « Ik ben je moeder, ik zeg wat ik wil », dan horen ze: « Mijn comfort gaat voor jouw welzijn. »
Het respecteren van iemands grenzen, zelfs als men die niet begrijpt, is vaak de eerste stap naar verzoening.
