Het geheim van de tijdwaarnemer
Het horloge zag er niet mooi uit. Het was een Rolex Submariner uit 1982, maar van een afstandje zag je dat niet. De lunette was bekrast, de roestvrijstalen band was losgerekt en het glas had een spinnenwebachtige barst in de hoek.
Voor de wereld was het een stuk schroot. Voor mij was het mijn vader.
Papa was een man van vet en stilte. Hij was een monteur die zestig uur per week werkte om een dak boven ons hoofd te houden, terwijl mijn moeder, Karen, haar tijd besteedde aan ‘zichzelf vinden’ in countryclubs die ze zich niet kon veroorloven. Toen papa plotseling aan een hartaanval overleed, liet hij geen enorme levensverzekering na. Hij liet geen portefeuille na.
Hij liet een schoenendoos achter. Daarin zaten het horloge en een briefje: « Voor Leo. Tijd is de enige valuta die telt. Besteed hem verstandig. »
Ik droeg dat horloge elke dag. Het was zwaar om mijn pols, een constante last. Het tikte met een hartslag die aanvoelde als die van hem.
Toen kwam Greg.
Greg was de nieuwe echtgenoot van mijn moeder. Hij was een makelaar met een nepbruine huid en een glimlach die leek op een autogrille. Hij had bagage bij zich: zijn twintigjarige zoon Kyle. Kyle was het type kind dat faalde, auto’s crashte en verwachtte dat de wereld de weg voor hem zou vrijmaken.
Ik was vierentwintig en had twee banen om mijn ingenieursdiploma te halen en de huur te kunnen betalen van het kleine appartement in het huis van mijn moeder, het huis dat mijn vader had betaald.
Ik kwam op een dinsdagavond thuis. De lucht in huis voelde anders. Lichter.
Ik liep mijn kamer binnen. De la van mijn ladekast stond op een kier.
Ik verstijfde. Ik rende erheen. De schoenendoos stond er, maar het deksel zat scheef.
Ik keek naar binnen.
Leeg.
Hoofdstuk 1: De “Investering”
Ik schreeuwde niet. Ik liep de keuken in.
Mam, Greg en Kyle zaten rond het eiland sushi te eten. Er stond een fles dure champagne open op de toonbank. Kyle draaide aan zijn vinger een sleutelbos. BMW-sleutels.
« Waar is het? » vroeg ik. Mijn stem was nauwelijks een gefluister.
Mama keek niet op van haar pittige tonijnrol. « Waar is wat, Leo? »
« Mijn horloge. Het horloge van papa. »
Greg schraapte zijn keel. « Nou, Leo, doe niet zo dramatisch. We moeten het over familiezaken hebben. »
« Je bent mijn kamer binnengegaan, » zei ik, terwijl ik dichterbij kwam. « Je hebt hem gestolen. »
« We hebben niets gestolen, » snauwde mama, terwijl ze me eindelijk aankeek. Haar ogen waren koud. « Ik ben je moeder. Dat horloge was huwelijksbezit. En eerlijk gezegd, Leo, het was een doorn in het oog. Je hebt het nooit gepoetst. »
« Je hebt het verkocht, » zei ik. De kamer draaide.
« We hebben een bezit geliquideerd, » corrigeerde Greg. « Kyle had een auto nodig. Hij heeft een stage bij mijn bedrijf gekregen, en hij kan niet in die afgeragde Honda verschijnen. Imago is alles in de makelaardij. »
Ik keek naar Kyle. Hij grijnsde en gooide de sleutels in de lucht. « Bedankt voor de wielen, maat. Maak je geen zorgen, als ik mijn eerste deal sluit, koop ik je een Timex. »
« Dat horloge was alles wat ik van hem had, » bracht ik eruit. « Het was niet van jou om te verkopen. »
« O, word eens volwassen, Leo! » Mam stond op en sloeg haar servet neer. « Je vader is dood! Hij geeft niets om een horloge! Wij leven, en we hebben behoeften. Kyle heeft een toekomst . Dat horloge lag maar in een doos te verstoffen. Het bracht vierduizend dollar op bij de pandjeshuis in het centrum. Het was genoeg voor de aanbetaling. »
« Vierduizend? » vroeg ik. « Je hebt papa’s nalatenschap verkocht voor een aanbetaling op een lease? »
« Het is een investering in de familie, » zei Greg, terwijl hij nog meer champagne inschonk. « Je mag blij zijn dat je een bijdrage kon leveren. »
Ik keek ernaar. De arrogantie. De wreedheid.
