« Alstublieft, meneer… mag ik uw huis schoonmaken voor een bord eten? Mijn broers hebben sinds gisteren niet gegeten. »
De zachte stem kwam uit de hoge ijzeren poort van het Beaumont-landgoed in San Diego. Een meisje, dun en op blote voeten, stond onder de verandaverlichting die haar schaduw wierp op de marmeren treden. Haar haar zat in de war, haar jurk was gescheurd, maar haar ogen straalden een stille kracht uit die veel te volwassen leek voor haar leeftijd.
Binnen was Edward Beaumont, een 46-jarige vastgoedmagnaat, net terug van een gala ter ere van filantropie en succes. De ironie ervan ontging hem niet. Hij had de nacht doorgebracht omringd door mensen die ‘goede daden’ applaudisseerden, maar toch aarzelde hij voor een hongerig kind.
« Wil je voor eten werken? » vroeg hij, terwijl zijn ongeloof plaatsmaakte voor nieuwsgierigheid.
Het meisje knikte snel. « Ja, meneer. Ik kan alles vegen, wassen en poetsen. Ik heb alleen eten nodig voor mijn broertjes. »
Haar toon was beleefd, bijna formeel, maar haar trillende handen verraadden haar uitputting. Iets in haar waardigheid in wanhoop overviel Edward. Hij gebaarde de bewaker de poort te openen.
« Hoe heet je? »
“Arden,” zei ze zachtjes.
Ze bewoog zich als iemand die gewend is veel te doen met weinig. Binnen een uur glinsterde de hal. De huishoudster keek zwijgend toe hoe Arden zorgvuldig elke tegel afveegde en weigerde te rusten tot alles glansde.
Toen de chef een bord pasta en geroosterde groenten op tafel zette, keek Arden er verlangend naar en vroeg toen: « Mag ik dit alstublieft mee naar huis nemen? Mijn broers wachten. »
Haar woorden maakten de kamer stil. Edward knikte langzaam. « Je kunt hier eten. Ik stuur eten voor ze. »
Tranen welden op in haar ogen, hoewel ze ze wegknipperde. « Dank u wel, meneer. »
Terwijl ze at, pakte het personeel stilletjes dozen met eten in voor de jongens. Toen ze die avond vertrok, de dozen in beide armen dragend, stond Edward bij het raam en keek toe hoe ze door de stille straat verdween. Het beeld bleef hem nog lang bij nadat de lichten waren uitgegaan.
De volgende ochtend zei hij tegen zijn assistent: ‘Zoek dat meisje.’
Drie dagen later gebeurde dat wel. Ze lag in een verlaten treinstation aan de oostkant van de stad, opgerold met twee kleine jongens onder een dunne deken. Toen Edward dichterbij kwam, staarde Arden haar ongelovig aan.
« Je bent teruggekomen, » fluisterde ze.
« Ja, » zei hij zachtjes. « En ik heb ontbijt meegenomen. »
