De karmozijnrode vlek
De wijn was een Château Margaux uit 2015. Hij was fluweelzacht, eikenachtig en kostte meer dan mijn eerste auto. Hij smaakte ook naar ijzer toen hij in mijn mondhoek druppelde.
Ik zat aan het hoofd van de tafel, het linnen tafelkleed doordrenkt met rood. De vloeistof druppelde van mijn wimpers, liep langs mijn neus en maakte vlekken op de witte zijden blouse die ik speciaal voor deze gelegenheid had gedragen.
« Oeps, » zei mijn man, Robert. Hij keek niet berouwvol. Hij hield de lege karaf lichtjes wiegend in zijn hand. Zijn gezicht was rood van de bourbon en arrogantie. « Mijn hand is uitgegleden, Martha. Je moet echt sneller zijn. »
Rechts van me hield mijn schoondochter, Tiffany, haar gemanicuurde hand voor haar mond. Er ontsnapte een lachsalvo. « O mijn god, Rob! Je hebt haar goed te pakken! Ze lijkt op… ze lijkt op Carrie! »
Naast haar hield mijn twaalfjarige kleindochter Chloe haar telefoon omhoog. Ze was aan het opnemen. « Oma lijkt wel een zombie, » giechelde ze, terwijl ze inzoomde op mijn gehavende gezicht. « Dit gebeurt op TikTok. »
Ik zat doodstil. Ik voelde de koude vloeistof door mijn huid sijpelen. Ik keek naar mijn zoon, David. Hij zat tegenover Tiffany en keek naar zijn bord. Hij lachte niet, maar hij zei ook niets. Hij was een lafaard. Hij was zijn hele leven al een lafaard geweest, doodsbang voor de schaduw van zijn vader.
« Nou? » bulderde Robert, terwijl hij de karaf met een klap neerzette. « Blijf daar niet zitten en doe alsof je een natte hond bent, Martha. Maak jezelf schoon. De partners komen over een uur voor het dessert. Ik kan niet hebben dat je er als een ramp uitziet. Je brengt me in verlegenheid. »
Ik keek naar Robert. We waren vijfendertig jaar getrouwd. Ik had hem door een hartaanval heen geholpen. Ik had hem uit drie mislukte ondernemingen gered. Ik had zijn zoon opgevoed. En in ruil daarvoor was ik zijn boksbal geworden – soms verbaal, soms, zoals vanavond, fysieke vernedering vermomd als een ‘grap’.
« Het was een ongeluk, toch, pap? » mompelde David, terwijl hij de vrede probeerde te bewaren.
« Tuurlijk, tuurlijk, » wuifde Robert afwijzend met zijn hand. « Ze weet dat ik onhandig ben. Ga nu, Martha. Kleed je om. En haal de taart tevoorschijn. »
Ik stond op. Ik schreeuwde niet. Ik huilde niet. Ik gooide geen glas.
Ik pakte mijn servet en veegde rustig de wijn uit mijn ogen.
“Eet smakelijk,” zei ik zachtjes.
« Ja, ja, ga weg, » grinnikte Tiffany, terwijl ze haar glas met dat van Robert klonk.
Ik liep de eetkamer uit. Ik hoorde Chloe vragen: « Mag ik het nu posten? » en Robert lachen: « Plaats het. Laat de wereld zien dat ze niet tegen een beetje plezier kan. »
Ik liep de grote trap op van het huis dat mijn grootvader had gebouwd. Ik ging naar de hoofdbadkamer. Ik bekeek mezelf in de spiegel. Een verdrietige, grijsharige vrouw, onder de bloedrode wijn.
Ik zette de douche aan. Ik waste de wijn uit mijn haar. Ik keek naar het rode water dat door de afvoer stroomde.
Terwijl het water helder werd, werd ook mijn geest helder.
Ik stapte naar buiten. Ik droogde me af. Ik trok geen nieuwe jurk aan. Ik trok een zwarte pantalon en een strak gestreken blazer aan. Ik deed mijn pareloorbellen in.
Toen pakte ik mijn telefoon. Ik opende een contact met het simpele label: « De Schoonmakers ».
Ik typte één woord: NU.
Ik keek op de tijd. Het was 19:15 uur.
Ik zat op de rand van het bed en wachtte. Beneden hoorde ik ze lachen. Ze vierden Roberts 60e verjaardag. Ze vierden zijn « imperium ».
Ze hadden er geen idee van dat het rijk een kaartenhuis was, en ik had alleen het onderste eruit getrokken.
