Elke ochtend volgde hij dezelfde weg. Een gele bus, lijn 318. De chauffeur was een rustige man, altijd stipt, altijd op tijd. De route langs open velden, recht en zonder verkeer of drukte.
De passagiers waren meestal hetzelfde — grotendeels op weg naar hun werk, anderen naar de stad voor afspraken, en enkelen reden gewoon graag mee om uit het raam te kijken.
Alles verliep zoals gewoonlijk. De chauffeur zat ontspannen achter het stuur, terwijl de radio zachtjes speelde. De zon scheen, het was een effectieve ochtend. De passagiers keuvelden loom met elkaar, gedeeltelijk dommelden in, anderen scrollen op hun telefoon door het nieuws.
En toen — ook uit het niets — schoot er een hond de weg op.
Een golden retriever, groot, harig, met een volledige vacht en een ontwikkelde snelheid. Ze rende naast de bus, eerst parallel, daarna slingerend, ook ze iets geprobeerd te zeggen, aandacht wilde trekken. Haar oren wapperden, haar tong hing scheef uit haar bek.
De sfeer in de bus gevestigd. Iemand sprong op van zijn stoel. Een jonge man bij het raam gehaald zijn telefoon zichtbaar en begon te filmen. Een vrouw met een bril lachte:
— Kijk! De hond doet een wedstrijdje!
— Ze is een groot iemand kwijtgeraakt, — vermoedde een oudere man.
Maar er was iets… vreemds aan de situatie.
Plotseling versnelde de hond en opgehaald met verrassende snelheid de bus in. Ze ging midden op de weg staan en begon te blaffen, te grommen. De chauffeur had geen andere keuze dan keihard op de rem te trappen. De wielen gierden, de bus schokte en kwam tot stilstand.
— Wat gebeurt hier?!
— Waarom draagt ze zich zo vreemd?
— Ze ons laat niet verder rijden! — riep iemand.
De deuren gingen open, en enkele passagiers stapten uit en liepen voorzichtig naar de hond toe. Ze ging niet weg, rende niet weg. Ze bleef gewoon staan en keek hen aan.
En toen gebeurde er iets verschrikkelijks, dus iedereen mogelijke waarom de hond zich zo vreemd gedroeg
