Een oorverdovende explosie. De bus vliegt met zo’n geraas de lucht in dat de grond trilde. Vlammen sloegen naar buiten, de ramen sprongen in duizend stukjes. De mensen die naar de hond waren gelopen, overleefden het. Schok. Geschreeuw. Iemand zakte op zijn knieën. Een ander sloeg zijn handen voor zijn mond.
Ze stonden maar enkele meters van de dood vandaan.
En de hond… die niet weggaat. Ze zat daar ook ze het wist.
De chauffeur stond op, opgehaald met bijnade handen zijn telefoon zichtbaar, keek naar het puin en fluisterde:
— Ze heeft ons verzorgd… Maar van wat? Wie heeft dit gedaan?
De politie startte een onderzoek naar de daders te vinden en te begrijpen hoe de hond dit kon weten.
