Mijn eigen kinderen, dezelfde waar we ons hele leven voor hebben gewerkt, lieten ons achter op een verlaten snelweg.
Mijn man, Manuel, en ik bleven daar achter onder de meedogenloze zon, terwijl we de luxe auto waarin ze vertrokken aan de horizon zagen verdwijnen. « Je bent een last die we niet langer kunnen dragen », schreeuwden ze voordat ze ons in de steek lieten.
Ze wisten niet dat er in Manuels versleten zak een geheim zat dat in staat was om ons lot te veranderen en dat van hen te vernietigen. Maar voordat ik je vertel hoe die envelop eruitzag en het verhaal op zijn kop zette, moet ik een back-up maken. Ik wil dat je begrijpt hoe het allemaal begon. Het was een gewone donderdag. Ik stond in de keuken koffie te zetten, zoals ik al meer dan 40 jaar elke ochtend deed.
Op 71-jarige leeftijd waren mijn handen niet meer stabiel, maar ik kon nog steeds eieren bakken en het drankje inschenken waarvan Manuel altijd dacht dat het de beste ter wereld was. Die ochtend voelde ik echter een zware stilte in de lucht. Het soort stilte dat voorafgaat aan een storm. De eerste die verscheen was Laura, mijn oudste dochter. Ze kwam fronsend de keuken binnen, nog steeds in zijn badjas.
Mam, hoeveel eieren bak je? Vroeg ze alsof het een misdaad was. Vier, mijn dochter, één voor ieder van ons. Ze zuchtte geïrriteerd en gooide een stapel papieren, rekeningen, rekeningen en daarbovenop de recepten van Manuel op tafel.
« $ 10 per maand aan medicijnen. Weet je hoeveel dat mijn budget vernietigt? »
Ik kon geen antwoord geven. Ik voelde de woorden in mijn keel steken. Precies op dat moment kwam Manuel langzaam binnenlopen, leunend tegen de muur. Zijn zachte stem doorbrak de spanning.
