Dat was het moment waarop het echte verhaal echt begon.
De muziek stopte abrupt. Olivia, gekleed in het wit, keek me verward aan. Michael leek een geest te hebben gezien. Ik liep langzaam door het middenpad, de echo van mijn voetstappen luider dan welke woorden dan ook. Niemand durfde te spreken.
« Laura… wat doe jij hier? » stamelde hij.
Ik verhief mijn stem niet. Dat was niet nodig. Ik haalde een blauwe map uit mijn tas en hield die omhoog zodat iedereen hem kon zien.
« Ik kwam alleen iets terugbrengen dat je hebt achtergelaten, » antwoordde ik.
De priester deed een stap achteruit. Mompelden de gasten. Ik stopte voor Michael en opende de map. Het bevatte gewaarmerkte kopieën: documenten voor een eigendom op mijn naam, rekeningen die hij had verborgen, en, het belangrijkste, een koopcontract ondertekend met een vervalste handtekening… van mij.
I had discovered it while checking the county records. My grandfather’s house, a property valued at over a million dollars, had been illegally transferred. And I was the rightful heir, something Michael knew, but he thought I’d never claim it.
“I called your lawyer,” I continued. “And mine. And the police, too.”
Op dat moment liepen twee agenten die achter in de kerk hadden gestaan, naar voren. Olivia liet het boeket vallen.
« Waar heb je het over? » riep ze. « Michael, zeg me dat het niet waar is. »
Hij probeerde dichterbij te komen, de map te laten zakken en me het zwijgen op te leggen.
« Laura, alsjeblieft, kunnen we buiten praten… »
« Nee, » onderbrak ik. « Je hebt genoeg gepraat toen je me in een storm achterliet met je pasgeboren zoon. »
