December 1992. Twee dagen voor Kerstmis. Een gewelddadige, dodelijke sneeuwstorm. Wind op -30 voelde. Onbegaanbare wegen.
Een oude auto stopte voor het eethuis. Twee ouders. Drie kinderen. Bevroren. Doodsbang.
Joanne aarzelde geen seconde.
« Ze blijven hier. »
We haalden dekens, verwarming tevoorschijn, maakten soep en tosti. De kinderen aten alsof ze een feestmaal werden aangeboden.
Samuel en Tracy Doyle hadden geen cent meer over. Hun transmissie was dood. Kerstmis leek verloren.
Joanne zei:
« We zullen je helpen. »
Ik heb het geld gegeven. Ik vroeg de monteur om de rekening te verlagen. Ze vertrokken op 24 december, veilig en wel.
Ik heb ze nooit meer gezien.
Tot vandaag.
Ashley haalt een envelop tevoorschijn. Binnenin een cheque uit 1995. Nooit opgegeven. Teruggestuurd naar afzender.
« Onze vader probeert je zijn hele leven terug te betalen. Na hun dood hebben we die belofte nagekomen. »
De advocaat opent een shirt.
« Hier is de eigendomsakte van het diner. We hebben het vanmorgen gekocht. Alle schulden zijn betaald. »
Ik kan niet meer ademen.
« En dit, » voegt hij toe, « is een exploitatiefonds van $50.000. Repareren, renoveren, doorgaan. »
Het diner is niet gesloten.
Niet vandaag. Nooit.
Ik huil. Op 68-jarige leeftijd. In het diner waarvan ik dacht dat het verloren was.
Ashley glimlachte naar me.
« Je hebt onze familie geholpen toen ze het nodig hadden. Nu zijn wij aan de beurt. »
Diezelfde avond arriveerde de hele stad. De monteur komt hem gratis repareren. Voormalige medewerkers keren terug. De tafels raken vol.
Zes maanden zijn verstreken.
Holloway’s Diner heeft het nog nooit zo goed gedaan.
Elke ochtend doe ik de deur open, zet ik de koffie aan, kijk ik naar de foto van Joanne en mij als die opengaat.
En ik praat met hem.
« We hebben het gedaan, Jo. Het diner gaat goed. Wij ook. »
