De sfeer werd zwaar, bijna verstikkend. Ogen gingen van Amara naar Charles. Het machtsevenwicht was net verschoven.
De miljardair, die politici had gepest en concurrenten had verpletterd, bleef stil tegenover een serveerster die simpelweg weigerde zichzelf te vernederen.
De butler, Richard, rende naar hem toe, zichtbaar in paniek. « Meneer Whitmore, alstublieft— » laten we het uitzoeken, » stamelde hij, terwijl hij boog. Hij keek Amara smekend aan en smeekte haar stilletjes om haar excuses aan te bieden.
Maar Amara bleef rechtop. Jaren van dubbele taken, ongepaste opmerkingen en ingeslikte trots hadden haar tot dit moment gebracht. Ze begreep dat dit moment niet alleen over haarzelf ging, maar over iedereen die als minderwaardig werd behandeld.
Charles zakte terug in zijn stoel, zijn lippen strak. « Ontsla haar, » zei hij kortaf.
Richard aarzelde, draaide zich toen naar Amara. « Amara, misschien moet je… » »
« Nee, » viel ze kalm in, zonder haar ogen van Charles af te wenden. « Als hij wil dat ik wegga, laat hem het me dan recht in mijn gezicht zeggen. Maar ik zal me niet verontschuldigen voor het opkomen voor mijn waardigheid. »
Een gemompel ging door de kamer. Een oudere vrouw fluisterde: « Ze heeft gelijk. » Een jong stel knikte discreet.
Charles’ vrienden kronkelden in hun stoelen. Een van hen probeerde nerveus te lachen. « Kom, Charlie, het is niets. Laten we eten. »
Maar Charles staarde nog steeds naar Amara. Hij wachtte op angst. Ze kwam niet.
Uiteindelijk barstte hij tussen zijn tanden uit: « Je zult er spijt van krijgen. » Toen stond hij abrupt op. « We gaan ervandoor. »
Zijn groep verliet het restaurant in een stille chaos. Charles vroeg niet eens om het wetsvoorstel. Even later verdween hun zwarte SUV in de nacht.
Een collectieve zucht klonk door de kamer. Richard keek Amara woedend aan. « Besef je wat je hebt gedaan? Deze man kan je kapotmaken. Hij kan dit restaurant verpesten. »
Amara zette haar dienblad voorzichtig op het aanrecht. « Laat het zo zijn. Ik verlies liever mijn baan staand dan mijn waardigheid op mijn knieën. »
Een stilte, daarna applaus. Eerst verlegen, daarna steeds talrijker. De helft van het restaurant klapte in hun handen. Amara bloosde, maar bleef waardig.
Zonder dat zij het wist, had een klant de hele scène gefilmd.
