De evaluatie van de kinderopvang duurde maanden. De therapeuten ondervroegen ons. Leraren schreven brieven. Buren getuigden. Al die tijd concentreerde ik me op de jongens – ritten naar de training, avondhuiswerk, pannenkoeken op zondag. Het leven, kalm en gewoon, hield ons samen.
De definitieve uitspraak gaf mij permanente voogdij met vastgestelde bezoekrechten aan Rachel, afhankelijk van therapie. Het was geen straf, het was bescherming.
Het moeilijkste kwam later – beslissen wat ik de jongens over de envelop moest vertellen. Op een avond gingen we op de bank zitten, een brief tussen ons. Ik legde voorzichtig uit waarom hun moeder was vertrokken, waarom ik was gebleven en waarom de rechtbank zo’n beslissing had genomen. Er waren tranen. Er waren vragen die ik niet kon beantwoorden. Er was ook opluchting.
Jaren later vertrok Evan naar de universiteit. Luke leerde rijden. Noah hield van zijn lach. Onze familie was niet perfect, maar ze waren eerlijk.
