De procedure duurde bijna een jaar. Laura presenteerde ons als rijke, kille en ongevoelige grootouders, die vrijwillig « onschuldige kinderen » uitsloten. Daniel stond aan haar zijde in de rechtszaal, zwijgend en vermeed zorgvuldig onze blikken. Elke hoorzitting leek op een nieuw verraad.
We leefden in constante zorgen, niet om geld, maar om onze reputatie, onze gezondheid en die beklemmende vraag: hadden we als ouders gefaald?
Op de dag van de laatste zitting was de spanning bijna verstikkend. De rechter las langzaam zijn aantekeningen opnieuw. Laura leek zeker van zichzelf. Daniel hield haar hand vast. Toen werd de beslissing genomen.
Met een kalme en vaste stem wees de rechter Laura’s verzoek ondubbelzinnig af, en herinnerde eraan dat niemand wettelijk kan eisen om opgenomen te worden in het testament van een ander. Deze opluchting was enorm, maar het stopte daar niet.
De rechter verwees vervolgens naar Laura’s gedrag: herhaalde druk, publieke beschuldigingen en langdurige juridische intimidatie. Hij verwees naar de medische documenten die onze advocaat had verstrekt: Margarets diagnose van angst, mijn hartproblemen verergerd door stress, evenals therapierapporten die onze emotionele stress direct door de procedure bevestigden.
Na een zware stilte beschreef hij Laura’s acties als « kwaadaardig, dwingend en schadelijk voor de geestelijke gezondheid ». Het vonnis beval Laura en Daniel om ons schadevergoeding te betalen voor morele nadelen, inclusief juridische kosten.
De sfeer in het hof veranderde onmiddellijk. Laura werd bleek. Daniel stond abrupt op, in paniek. Ze waren gekomen in de hoop geld te krijgen. Ze vertrokken met een straf om te betalen.
