De daaropvolgende maanden waren spookachtig vredig. Ik schilderde een kamer opnieuw, volgde aquarellessen en hervatte mijn vrijwilligerswerk in de bibliotheek. Tyler belde elke zondag.
Karen en Richard verhuisden naar Arizona. Ze hadden niet langer de middelen voor hun huis.
Op een ochtend in de lente kwam een maatschappelijk werker haar controleren, na een rapport. Ik beantwoordde alle vragen en gaf hem toen mijn dossier.
Ze vertrok ervan overtuigd dat ik mijn leven perfect beheerde.
De volgende zomer droeg ik het huis door aan Tyler, via de trust. Huilde hij. Ik ook van jou.
Later kwam er een brief uit Arizona binnen. Karen bood half haar excuses aan. Ik heb het gesloten zonder te antwoorden.
Sommige banden, eenmaal verbroken, moeten dat blijven. Uit wijsheid.
Vandaag ben ik eenenzeventig jaar oud. Ik heb een huis vol herinneringen, een kleinzoon die me elke week belt, en een eenvoudig, stil, maar volledig van mijzelf leven.
Vanmorgen nog dronk ik mijn koffie terwijl ik naar de zon keek die boven de tuin opkwam.
Ik voelde me niet oud.
Ik voelde me vrij.
