Mijn schoonmoeder staarde me aan alsof ik een defect voorwerp was dat teruggebracht kon worden.

Ze vroeg niet hoe het met me ging. Ze vroeg me niet of ik gelukkig was. Ze deed niet eens alsof ze in mij geïnteresseerd was.

Zijn blik is over mijn trui, mijn schoenen, mijn trouwring gegleden. Toen leunde ze achterover in haar stoel en zei, hard genoeg dat mijn man het kon horen:

« Dus… Hoeveel heb je van je ouders geërfd? »

De vraag trof me als een klap in mijn gezicht.

Naast haar zat Ethan, mijn man, in stilte. Zijn ogen zijn op zijn telefoon gericht. Alsof hij een video kijkt, niet alsof hij de live evaluatie van zijn bruiloft bijwoont.

Ik bleef kalm. « Nul, » antwoordde ik. « Ze lieten niets achter. »

Mijn schoonmoeder, Lorraine, maakte een geluid van afkeuring. « Natuurlijk, » mompelde ze. Toen draaide ze zich naar Ethan, alsof ik niet meer bestond.

« Scheid van haar. »

Niet « met hem praten ».

Niet « proberen dingen goed te maken. »

Niet eens « misschien is het nog iets waard ».

Scheiding.

Ethan protesteerde niet.

Hij aarzelde geen moment.

Hij nam de papieren die Lorraine op tafel had gelegd—al klaar, al geprint—en tekende zonder met zijn ogen te knipperen.

Ik zag zijn hand bewegen.

Snelheid.

Rustig aan.

Alsof de beslissing al lang voor die avond was genomen.

Ik verwachtte te te breken. Om te huilen. Om te smeken. Om iets te voelen.

Maar in plaats daarvan… Ik glimlachte.

Het was geen warme glimlach.

Ook geen vriendelijke glimlach.

Het was de glimlach die je schenkt aan iemand die net vol zelfvertrouwen in de val is gelopen die hij zelf heeft opgebouwd.

« Succes, » zei ik zacht.

Lorraine kneep haar ogen samen. « Wat betekent dat? »

Ik heb niet geantwoord.

Want de waarheid was bijna te simpel.

Het huis waarin we woonden—het huis dat ze altijd « de huur » noemden, het huis waarvan Lorraine nooit dacht dat het luxe genoeg was, het huis waarvoor Ethan beweerde te betalen omdat hij de « man van het huis » was—stond al jaren op mijn naam.

Niet in gezamenlijk eigendom.

Geen « familiebezit ».

De mijne.

Ik had hem voor de bruiloft gekocht, met mijn eigen geld. Stil. Zonder op te scheppen. Ik had Ethan uitgelegd dat het veiliger was dat de lening op mijn naam stond, gezien de staat van zijn schulden.

Hij had geaccepteerd.

Toen was hij het vergeten.

Omdat mensen zoals Ethan vergeten wat ze niet respecteren.

Lorraine stond tevreden op. « Je bent zo vrij, » zei ze. « Ik ben al op zoek naar huisvesting voor mijn zoon. »

Ik knikte. « Dat is goed. »

Ik liet ze de papieren brengen.

Ik heb ze de scheiding laten afronden.

Ik liet ze glimlachen toen de rechter zijn stempel opdrukte.