Na die avond nam ik een duidelijke beslissing.
Ik heb alle studiefinanciering stopgezet.
Zonder te schreeuwen. Zonder dreigementen. Zonder drama. Gewoon een limiet.
Mijn zoon moest leren leven zonder vangnet. Werken zonder privileges. De realiteit onder ogen zien zonder automatische ondersteuning.
Het was moeilijk.
Maar noodzakelijk.
Wat zijn vrouw betreft, zij moest ontdekken hoe het is om te leven zonder schijn, zonder verzekerd comfort, zonder iemand die de gevolgen kan dragen.
Ik heb niet geprobeerd te straffen. Ik wilde geen wraak.
Ik stopte simpelweg met compenseren voor wat niet meer van mij was.
Maanden gingen voorbij. Ook stilte.
En toen, een jaar later, kwam mijn zoon terug.
Hij was veranderd.
Nederiger. Meer geaard. Meer waar.
Hij gaf me het horloge. Gerepareerd. Schoongemaakt. Gerespecteerd.
En hij zei tegen mij:
« Houd het voor mezelf. Tot de dag dat ik waardig zal zijn voor wat jij aan mij hebt doorgegeven. »
Op dat moment wist ik dat mijn beslissing de juiste was geweest.
