Het was 5 uur ‘s ochtends. Mijn dochter lag op de intensive care, haar lichaam bedekt met blauwe plekken en gebroken botten. Tussen haar snikken door fluisterde ze: « Mijn man en haar moeder hebben me geslagen… Op dat moment explodeerde er iets in mij. Ik pakte mijn koffer, ging naar hun huis en gaf ze een les die ze nooit zullen vergeten.

« Wie heeft dit jou aangedaan? »

Mijn hand kneep in de metalen barrière van het bed totdat mijn knokkels wit werden. Het gezoem van neonlichten deed mijn hoofd draaien, en de scherpe geur van desinfectiemiddel brandde in mijn neusgaten. Ik keek naar mijn dochter, en het bloed dat normaal heet door mijn aderen stroomde, verstijfde.

Clara was slechts een schim van haar vroegere zelf. Zijn linkeroog was gezwollen, paarsachtig, bijna gesloten. Zijn arm was verlamd in een gips, en donkere sporen, als vingerafdrukken, omringden zijn nek. Toen ik binnenkwam, staarde ze naar het plafond met die lege blik die ik bij getraumatiseerde soldaten had gezien.

Toen sprak ik. En het brak.

« Mam… Zijn stem was slechts een schor ademhaling. « Het is Dustin. Hij verloor weer poker. Zijn moeder en zus… Ze hielden me vast terwijl hij… »

Ze kon het niet afmaken. Het was niet nodig.

Het verdriet en de horror hebben plaatsgemaakt voor iets anders. Geen brandende woede, maar een ijzige, heldere, onverbiddelijke helderheid. Als een wapen dat langzaam wordt gespannen.

« Goed, » zei ik zacht, terwijl ik een lok haar van haar ongeschonden wang wegstreek. « Ze hebben net de grootste fout van hun leven gemaakt. »

Zijn gezonde oog werd groot van angst. « Mam, nee. Ze zullen je pijn doen. Ze zullen Laya pijn doen. Blijf alsjeblieft uit hun buurt. »

Ik boog me naar haar toe, met de stem die ik gebruikte om bevelen te geven. « Vertrouw me. Ik ben niet de hulpeloze oude vrouw die ze zich voorstellen. »