Donderdagavond bezorgde een koerier een crèmekleurige envelop die was was verzegeld. Een uitnodiging van de countryclub. Alleen in mijn naam. Kennedy opende het, las het twee keer en legde het toen neer. « Alleen jij, » fluisterde ze.
Diezelfde avond plaatste Cole zijn Instagram-verhalen: weelderige decoratie, luxe cadeaus, professionele fotograaf, drone, « Class of 2030 »-ballon. Kennedy keek zwijgend toe tot het laatste frame. « Ik denk dat ik niet een van hen ben… Fluisterde ze.
Op de zaterdag van het festival legde ik niets uit. Ik maakte Kennedy vroeg wakker, vulde een koelbox en we reden twee uur naar het noorden, naar het grootste overdekte waterpark in de omgeving. Glijbanen, golfslagpoel, gelach, druppelend ijs: de hele dag was ze een kind, vrij en licht.
‘s Avonds kwamen we aan bij het maandelijkse familiediner, het diner dat niemand ooit mist. Het huis zat vol. Garrett zat op de troon in het midden van de tafel, Cole droeg nog steeds zijn medaille, trots als een koning.
Heel snel vlogen de opmerkingen rond. « Het feest was ongelooflijk! » « Waar ben je de hele dag geweest? » Garrett glimlachte, « Holly vond het te veel voor Kennedy. » De hele tafel lachte.
Kennedy’s vork is op het plaatje gevallen. Ze sprong op en vluchtte huilend naar de veranda. Er viel stilte in de kamer. Sommigen rolden met hun ogen. « Wat een actrice… »
Ik stond langzaam op. Ik pakte mijn telefoon en belde een nummer dat geregistreerd stond als J. Chen VC. Luidspreker.
« James. Onmiddellijk wordt de A-serie met Garrett Harrison geannuleerd. »
Een stilte. Toen: « Afsluiting verzonden over zestig seconden. Terugtrekking van de bevestigde leidende investeerder. »
De eetzaal ontplofte. Geschreeuw, tranen, omgegooide glazen. Garrett sprong overeind, woedend. Ik sprak kalm: « Ik financier niemand die mijn dochter als vuil behandelt. »
Ze smeekten. Schreeuwde. Bedreigd. Ik bewoog niet.
« Je vernietigt alles wat ik heb opgebouwd, » kreunde Garrett. Ik keek hem recht in de ogen. « Nee. Je hebt deze familie vernietigd op de dag dat je besloot dat mijn dochter niet belangrijk genoeg was. »
Ik ging naar buiten om me bij Kennedy op de voordeur te voegen en hield haar dicht tegen me aan. « Heb je dat echt gedaan? » fluisterde ze. « Ja. En ik zou het duizend keer doen. »
