Ik verliet het hof doelloos. Ik liep urenlang omdat ik nergens anders heen kon. Ik belde mijn vrienden, kennissen. Iedereen had excuses. Iedereen was druk. Ze verdwenen allemaal toen ik ze het hardst nodig had.
Die nacht sliep ik op een bankje, en daarna de volgende en de volgende, totdat ik stopte met het tellen van de dagen en de straat mijn enige thuis werd.
Nu, zes weken later, houd ik die brief in trillende handen.
Een brief van mijn broer.
Een broer die vijftien jaar geleden is overleden na een ruzie die we nooit hebben opgelost. Een broer die een fortuin heeft opgebouwd terwijl ik het moeilijk had. Een broer die me blijkbaar nooit vergat.
Als ik zijn woorden lees, geschreven door zijn hand, voel ik iets wat ik al lang niet meer heb gevoeld—een soort hoop, een soort gerechtigheid.
Misschien… Misschien is dit niet het einde.
De brief trilt in mijn handen. Ik kan mijn ogen niet van Mareks handschrift afhouden – scheef, stevig, onfeilbaar. Het is vijftien jaar geleden dat we voor het laatst spraken. Vijftien jaar sinds die belachelijke ruzie ons had gescheiden, dacht ik tenminste.
Daniel Wallace zit naast me op de bank. In het begin zegt hij niets. Hij kijkt gewoon toe hoe ik lees.
Het eerste couplet slaat als een stoot.
« Emily, als je dit leest, betekent dat dat ik weg ben… en dat ze je eindelijk gevonden hebben. »
Mijn ogen vullen zich. Ik kan het niet stoppen.
Mark is dood.
Mark – mijn jongere broer. De jongen voor wie ik zorgde als mijn ouders laat werkten. Een rebelse tiener die op achttienjarige leeftijd het huis verliet. Een man die een fortuin verdiende op de vastgoedmarkt en nooit spijt had van zijn beslissing.
Ik lees verder.
« Ik weet dat we al jaren niet hebben gesproken. Ik weet dat ik je heb teleurgesteld. Ik weet dat ik er niet was toen je me het meest nodig had. Maar ik wil dat je iets weet, Emily. Ik ben je nooit vergeten. Niet één dag. »
Het knijpt mijn keel samen.
« Ik heb je leven van een afstand gevolgd. Ik wist het toen je weduwe werd. Ik wist het toen Michael volwassen werd. Ik wist het toen je werkte tot je viel, om deze jongen alles te geven. »
Ik stop even met ademen als ik bij de volgende regels kom.
« Ik wist ook wanneer diezelfde jongen je bedroog. »
Hoe wist hij dat?
Mijn handen trillen steeds meer.
« Ik heb zes maanden geleden rechercheurs ingehuurd, » schrijft Mark. « Toen ik hoorde dat ik ziek was en wist dat ik niet veel tijd meer had, moest ik zeker weten dat het goed met je ging. Wat ik ontdekte maakte me woedend. Het brak mijn hart. »
Tranen vallen op het papier. Ik veeg ze niet af.
« Mijn neef – de zoon die je zelf hebt opgevoed – was van plan je alles te ontnemen. En ik had geen tijd om hem tegen te houden. Vergeef me, zus. Vergeef me dat ik niet eerder reageerde. »
Ik las verder, ademend ondanks de pijn.
« Daarom heb ik je zeer gedetailleerde instructies achtergelaten. Ik laat je alles na wat ik heb. Een landhuis aan de rand van de stad, drie miljoen aan vastgoed, twintig miljoen in contant geld en aandelen. Het is helemaal van jou, Emily. Alles. »
Mijn borst begint op te stijgen.
« Maar er is een voorwaarde, » staat er in de brief. « Een voorwaarde die je moet vervullen om deze erfenis te ontvangen. »
De brief eindigt hier.
Ik keek Daniel verward aan. Hij knikte en haalde nog een document uit zijn aktetas.
« Er is een voorwaarde, mevrouw Hayes, » zegt hij. « Je broer heeft zich duidelijk uitgesproken. Je kunt de hele erfenis krijgen, maar eerst moet je drie maanden in het landhuis wonen – negentig dagen om precies te zijn – zonder naar buiten te gaan, zonder op te geven. »
Ik knipper, begrijp het niet.
« En ondertussen, » vervolgt hij, « moet je gedocumenteerd bewijs verzamelen van alles wat je zoon je heeft aangedaan. Elk ondertekend document. Elke oplichterij. Elke leugen ».
