Ik zit bij het raam en kijk hoe de sterren verschijnen.
En ik stel mezelf de vraag die ik mezelf elke avond stel: zou ik de moed hebben als het niet was voor Mareks erfenis, zonder documenten, zonder wettelijke zekerheid?
Ik weet het niet.
Misschien.
Misschien niet.
Maar ik weet dat de wereld me meer heeft gegeven dan geld.
Het gaf me een kans.
Het gaf me de juiste tools.
Het gaf me de kans om te vechten toen iedereen dacht dat ik klaar was.
En ik heb het aangenomen. Ik pakte hem met beide handen en liet hem niet los.
Nu ben ik geen slachtoffer meer.
Ik ben een overlever.
Een vrouw die terugkwam na een val, een vrouw die haar leven terugkreeg, een vrouw die anderen helpt hun leven terug te krijgen.
En dat is nog niet alles.
Dit is nog maar het begin.
Er zijn meer vrouwen om te helpen, meer verhalen om te veranderen, meer levens om te bewegen – en ik ben er klaar voor. Klaarer dan ooit.
Ik sta op en kijk naar de spiegel in het kantoor. Ik kijk echt mee. En voor het eerst in lange tijd hou ik van wat ik zie – niet het oppervlak, maar wat er achter de ogen verborgen zit.
Duurzaamheid.
Intentie.
Het leven.
Ik glimlach. Een echte glimlach.
En dan stel ik nog één laatste vraag – dezelfde die Mark me een paar maanden geleden stelde en die ik aan iedereen die mijn verhaal leest stel:
Zou je de moed hebben om te doen wat ik heb gedaan? Oog in oog komen met de persoon die je pijn heeft gedaan? Rechtvaardigheid zoeken zonder vernietiging? Om op te staan na een val? Vergeven zonder te vergeten? Opnieuw opbouwen als alles verloren lijkt?
Ik hoop het.
En als je ooit in het donker zit, hoop ik dat je dit onthoudt: je kunt eruit. Je kunt winnen. Je bent het waard. Dat ben je altijd geweest.
Het is nooit te laat om je leven terug te krijgen.
Het is nooit te laat om opnieuw te beginnen.
