« Ik ga het doen, » zegt hij. « Ik beloof het. »
Hij staat op om te vertrekken. Bij de deur draait hij zich om.
« Mam, » zei hij met een lage stem.
« Ja. »
« Denk je dat je me ooit zou kunnen vergeven? »
Ik zwijg lange tijd. Ik denk aan de straat, honger, vernedering. Ik denk aan de jongen die hij was. Ik denk aan de man die hij koos te zijn.
« Ik weet het niet, Michael, » zeg ik eerlijk. « Maar als je je woord houdt – als je met daden bewijst dat je veranderd bent – dan kan het dat. Misschien. Maar dat zal wat tijd kosten. Veel tijd. »
Hij knikt, tranen stromen weer over zijn wangen. « Ik begrijp het. Dank je dat je me überhaupt een kans hebt gegeven. »
Dan vertrekt hij.
Daniel verlaat het kantoor.
« Hoe voel je je? » vraagt hij.
« Ik weet het niet, » geef ik toe. « Uitgeput. Triest. Opluchting. Plotseling. »
« Het is normaal, » zegt hij zacht. « Je hebt de gevolgen ondervonden… En je toonde genade. Het vergt kracht. »
Ik sliep die nacht beter dan in de afgelopen weken, omdat ik wist dat ik het juiste had gedaan.
De volgende ochtend arriveert Michael op tijd. Hij ondertekent alles – een aangifte, een eigendomsoverdracht, contracten. Clara bladert door elke pagina. Een notaris certificeert elke handtekening.
Het is officieel.
Het is waar.
Ik kreeg terug wat van mij was.
Dan gaan we naar de bank. Michael maakt geld over: $350.000. Elke dollar terug op mijn rekening. Ik staar naar de cijfers op het scherm, bijna niet in staat het te geloven.
Ik heb gewonnen.
Maar ik zie het niet als een overwinning.
Het is alsof je een hoofdstuk afsluit in een nachtmerrie en het begin van iets nieuws.
Voor de bank neemt Michael afscheid van ons.
« Ik ga hulp halen, » zegt hij. « Therapie. Vergaderingen. Ik ga naar mijn werk. Verdien geld met je eigen geld. En op een dag, als je wilt, wil ik iets opnieuw opbouwen – niet zoals vroeger. Iets eerlijks. »
« Ik wens je het allerbeste, » zeg ik, en ik zeg oprecht. « Maar ik heb tijd nodig. Ik moet genezen. Ik moet mezelf weer vinden. »
« Ik begrijp het, » zei hij.
« Dag, mam. »
« Vaarwel, zoon. »
Hij vertrekt.
Ik sta op het trottoir, de zon schijnt in mijn gezicht, ik voel het gewicht van mijn schouders verdwijnen, ik voel – eindelijk – dat het goed komt. Dat ik sterk ben. Dat ik het heb overleefd. Dat ik weer kan leven.
Zes maanden zijn verstreken sinds die dag. Het is zes maanden geleden sinds Michael tekende en teruggaf wat van mij was. Zes maanden sinds ik niet alleen mijn huis en geld terugkreeg, maar ook iets veel waardevollers.
