Ik slaap als een mens.
Als ik een paar uur later wakker word, valt het maanlicht door het raam naar binnen. En ik weet wat ik moet doen.
Morgen open ik de kluis.
Morgen zal ik de waarheid onder ogen zien.
Mijn broer had gelijk.
Het is tijd om de kracht in mij te ontwaken.
Het is tijd om voor mijn leven te vechten.
En deze keer zal ik niet verliezen.
De volgende ochtend komt de zon door het raam naar binnen. Even weet ik niet waar ik ben. Ik staar naar het hoge plafond, de elegante gordijnen, de kroonluchter. Dan vallen de herinneringen op hun plek – het landhuis, de erfenis, mijn broer.
Het is waar.
Ik sta langzaam op. Mijn lichaam doet pijn, maar het is niet de pijn van slapen op beton. Het is een pijn in het lichaam die begint te genezen.
Ik maak beneden koffie. De geur vult het hele huis en voor een kort moment voel ik me kalm.
Maar vrede duurt niet lang, want ik weet wat ik moet doen.
Ik neem mijn koffie mee naar kantoor, ga aan mijn bureau zitten en haal Daniels envelop tevoorschijn. Ik open hem en vind een combinatie van de kluis – zes cijfers geschreven met de hand van mijn broer.
Ik sta op, ga naar de kluis en draai de nummers.
Krak.
De deur gaat open.
Binnenin liggen mappen – heel veel mappen – genummerd op datum. Ik haal de eerste eruit en leg die op mijn bureau.
Kopieën van de documenten die ik heb ondertekend.
Dezelfde die ze naar mijn huis brachten.
Ik lees langzaam en daar is het: verborgen clausules, kleine lettertjes, taal bedoeld om misleidend te zijn.
Ik zie het zwart-wit.
Ik heb de eigendomsakte van mijn huis ondertekend. Ik heb toegang tot mijn accounts getekend. Ik heb mijn eigen liquidatie getekend.
Niet omdat ik dat wilde.
Omdat ze me hebben bedrogen.
Omdat ik mijn zoon vertrouwde.
Ik open de tweede map.
Foto’s.
Michael ontmoet advocaten een paar maanden voor het proces. Michael en Linda in een duur restaurant. Glimlachend proosten ze met wijn, ze vieren feest. De stempel met de datum is twee dagen na mijn handtekening.
Mijn handen trillen.
Ik ga verder.
Het kleine apparaat slaat audio-opnames op. Ik sluit ze aan op mijn desktopcomputer en luister.
Michaels stem is te horen – kalm en bedachtzaam.
« Het moet er legaal uitzien. Mijn moeder kan niets vermoeden. Ik heb ingewikkelde maar belangrijke documenten nodig. Ze zal tekenen. Hij doet altijd wat ik vraag. »
Ik voel mijn borst breken.
Mijn zoon heeft het gepland als een operatie.
