Toen ik thuiskwam, begreep ik dat er niets slim was aan mijn « plan ». Het was duidelijk, bijna natuurlijk. En toch had hij de hele toon van mijn dag veranderd.
Ik was frisdrank allang vergeten, maar de herinnering bleef levendig.
Die dag leerde ik dat vriendelijkheid niet gezien of beloond hoeft te worden. Ze heeft maar een moment nodig… en een beschikbaar hart.
Deze oude dame wist waarschijnlijk nooit wat ze me in die simpele rij had gegeven. En sindsdien probeer ik alert te blijven op deze stille kansen om door te gaan — één klein gebaar tegelijk.
