Mijn broer begon te ruziën met de advocaat, eiste uitleg, beweerde dat er sprake was van favoritisme en suggereerde zelfs dat de klokken ‘familiebezit’ moesten zijn. Maar niets van wat hij zei, deed ertoe. De documenten waren waterdicht, de instructies kristalhelder.
De klokken waren van mij. De sleutels waren van mij. De kluis was van mij.
En nog belangrijker: de liefde erachter was van mij.
Terwijl ik met de stoffige doos tegen mijn borst gedrukt vertrok, realiseerde ik me iets:
Mijn grootmoeder heeft me niet alleen rijkdom nagelaten. Ze heeft me ook een bericht nagelaten.
Heb lief in stilte. Geef zachtjes. En als de wereld je uitlacht, vertrouw er dan op dat de waarheid luider zal spreken dan hun lawaai.
En oh… dat deed het. Echt waar.
Let op: Dit verhaal is fictie, geïnspireerd op ware gebeurtenissen. Namen, personages en details zijn gewijzigd. Eventuele gelijkenissen berusten op toeval. De auteur en uitgever wijzen de nauwkeurigheid, aansprakelijkheid en verantwoordelijkheid voor interpretaties of betrouwbaarheid af. Alle afbeeldingen dienen slechts ter illustratie.
