In de weken erna kwamen er excuses die eerder uitlegden dan erkenden. Ik ging niet in discussie. Ik verplaatste ook de grenspalen niet. Emma werd een vriendin; we wisselden museumpassen uit en verhalen met een happy end die een lange weg kostten. Werk bleef veeleisend en de moeite waard. Thuis bleef het warm. Soms vouw ik een servetje van die avond open – met een nummer erop geschreven, geen naam – en herinner me dat een vreemde (nu een vriendin) me zag toen mijn familie ervoor koos dat niet te doen.
Hoofdstuk 19 – De lijn waarin ik eindelijk geloof
Ik ben Meredith Reed – echtgenote, leider, agent, lezer van patronen en doorbreker van oude. Ik heb geen publiek nodig om compleet te zijn. Ik heb geen toost nodig om echt te zijn. En als een zaal weer lacht, zal dat geluid dwars door me heen gaan. Want ik weet wie ik ben als de muziek stopt.
