In de rechtszaal probeerde de verdediging te spreken over een « familiemisverstand ». Het bewijs heeft dit argument weggevaagd. Valse berichten, valse bankgegevens, herhaalde pogingen: de rechter was vrij. Het was geen vergissing. Het was een plan.
Vanessa accepteerde uiteindelijk een deal: financiële schadevergoeding, proeftijd, strafrechtelijke veroordeling. Een onuitwisbaar teken.
Marcus en ik deden er even over om onze relatie te herstellen. Langzaam. Zonder grote toespraken. Door samen de reling te repareren. Door opnieuw te schilderen. Door duidelijke grenzen te respecteren.
Op een avond, zittend op het terras, zei hij tegen mij: « Dank je dat je dit niet hebt laten passeren. »
Ik begreep toen dat « nee » zeggen geen wreedheid was, maar bescherming.
Dit huis is opnieuw een toevluchtsoord. Niet alleen omdat het wettelijk van mij is, maar omdat ik weigerde het letterlijk en figuurlijk van me te laten stelen.
Soms voelt het maken van de juiste beslissing niet als de soepelste weg. Soms is het gewoon staan, glimlachen… en om haar rechten te laten respecteren.
