De gasten vertrokken één voor één. Verschillende waren al bezig met het filmen van de scène. De politie arriveerde. De verwondingen werden genoteerd. De getuigenissen verzameld.
Mijn oma ging die dag met ons mee. Ze is nooit meer bij mijn moeder gaan wonen.
Het onderzoek leidde tot aanklachten wegens mishandeling en gevaarstelling. Het bewijs was overweldigend. Mijn ouders, mijn zus en mijn broer werden veroordeeld. Er zijn contactverboden uitgevaardigd.
Maar buiten de rechterlijke macht is een heel systeem ingestort. Vrienden zijn uit elkaar gegroeid. Sociale kringen zijn verdwenen. De waarheid was openbaar, onmogelijk te ontkennen.
Mijn grootmoeder is permanent bij ons komen wonen. Zij was de liefdevolle en beschermende aanwezigheid die Wendy verdiende. Ze leerde hem trots, zachtheid en bovenal moed.
Wendy groeide op omringd door mensen die van haar hielden zoals ze was. Vandaag is ze zeven jaar oud. Ze noemt haar geboortevlek haar « speciale merkteken. » Ze verbergt het niet. Ze is er trots op.
Mijn grootmoeder is vredig overleden nadat ze Wendy naar school zag gaan. Ze liet hem veel meer na dan een materiële erfenis: een voorbeeld.
Dit verhaal gaat niet alleen over een gebroken kerst. Het is een keuze.
Dat van breken met wreedheid, zelfs als het uit de eigen familie komt. Namelijk het beschermen van een kind, koste wat het kost. En dat van het besef dat het gezin niet wordt gedefinieerd door bloed, maar door daden.
Die dag kozen mijn ouders voor de schijn.
We kozen voor liefde.
